Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/290

   Un matin, la mouié dóu mèstre
   Entendeguè parla Sivèstre :
Countavo d’escoundoun soun amour à-n-Alis
   À dina, quand lis orne intrèron
   E qu’à la taulo se virèron,
   Lis iue dóu mestre s’empurèron !
— Traite ! dis, tè toun comte, e passo que t’ai vist !

   Lou bon ràfi partiguè. Nautre
   S’espinchavian dis un is autre,
Maucountènt e ’spanta de lou vèire embandi.
   Tres semano, dins li roumpido,
   Lou veguerian courre bourrido
   Is alentour de la bastido,
Tout desvaria, morne, avala, mau vesti ;

   Quouro estendu, quouroa grand courso.
   La niue, l’entendian coume uno ourso
Ourla souto li triho en apelant Alis !…
   Mai un jour, pièi, un fio venjaire
   Que flamejavo i quatre caire
   Counsumè la paiero, o paire,
E dóu pous lou treiau daverè ’n negadis !

   Aqui s’aubourè Mèste Ambrosi :
   — Enfant pichot, digue renòsi,
Pichoto peno ; grand, grand peno. — E mounto d’aut,
   Cargo sis àuti garramacho
   Qu’éu-meme autre-tèms s’èro facho,
   Si bon soulié garni de tacho,
Sa grand bouneto roujo, e camino à la Crau.