Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/242

   Au founs dóu pous que li carrejo,
   Dins uno grando baumo frejo
Se devinèron ; e, souleto au bèu mitau,
   E dins li sounge ennevoulido,
   Taven, la masco, agroumoulido,
   Tenié ’no blesto de calido…
E tristo quenounsai tout en la regardant :

   — Paure péu d’erbo serviciable !
   Li gènt te nomon blad-dóu-diable,
Reiniéutejavo, e sies un di signe de Diéu !
   Alor Mirèio la saludo ;
   E coume entameno, esmougudo,
   L’estiganço de sa vengudo,
La masco, sèns leva la tèsto : — Lou sabiéu ! —

   E pièi sa voues atremoulido
   S’adreissè mai à la calido :
— Pauro flour de la tepo ! es ti fueio e ti gre
   Que li troupèu tout l’an rousigon,
   E, pecaire ! au mai te caucigon,
   Au mai tis espigau espigon,
E vestisses de verd tant l’uba que l’adré.

   Taven aqui faguè ’no pauso.
   Dins un cruvèu de cacalauso
Un lumenoun cremavo, e fasié rougeja
   La paret mouisso de la roco ;
   Sus la fourquello d’uno broco
   I’avié ’no graio, e toco-à-toco
Uno galino blanco, em’ un crevèu penja.