Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/240

   Di roumani entre li mato,
   À flour de roco, un trau s’acato.
Alin dedins, despièi que lou sant Angelus,
   En l’ounour de la Vierge, pico
   Lou brounse clar di baselico,
   Alin dedins li Fado antico,
Pèr toustèms, dóu soulèu an fugi lou trelus.

   Esperitoun plen de mistèri,
   Entre la formo e la matèri
Erravon, au mitan d’un linde calabrun.
   Diéu lis avié fa miè-terrèstre
   E femelin, coume pèr èstre
   L’amo vesiblo di campèstre,
E pèr di proumiés ome amansi lou ferun.

   Mai li Fadeto, — bèu coume èron, —
   Di fiéu dis ome s’aflamèron ;
E, li foulasso ! au lio d’enaura li mourtau
   Vers li celèstis esplanado,
   Di passioun nostro apassiounado,
   À nosto fousco destinado,
Coume d’aucèu pipa, toumbèron d’amoundaut.

   Dins la gorgo estrechano e rudo
   De la caforno sournarudo,
Li pourtaire pamens avien leissa Vincèn
   Se davala de resquiheto.
   Em’éu, dins l’escuro draieto
   S’aventurè que Mireieto,
Recoumandant soun amo à Diéu, camin fasènt.