Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/236

From Wikisource
This page has been proofread.
   — Vincèn ! mai, que t’an fa, pecaire !
   Qu’as taut de sang ? De soun fringaire
Ausso alor douçamen la tèsto, e’n bon moumen
   Lou regardo, mudo, atupido,
   Pèr la doulour coume arrampido.
   De lagremo grosso e rapido
S’inoundavo enterin l’auturoun de soun sen.

   De l’amourouso pichouneto
   Vincèn couneiguè la maneto ;
E d’uno voues mourènto : Oh ! dis, agués pieta !
   Ai de besoun que m’acoumpagne
   Lou bon Diéu, car siéu bèn de plagne !
   — Laisso que ta bouco se bagne,
Faguè Mèste Ramoun, d’un pau d’agrioutat.

   — O, béu-lou lèu, qu’acò remounto,
   Reprenguè la jouvènto. E, proumto,
Arrapè lou tlasquet ; e degout à degout,
   En ie parlant lou fasié béure,
   E ie levavo lou mau-viéure.
   — De tau malur Diéu vous deliéure,
Vincèn coumencè mai, e vous pague de tout !

   En refendènt uno amarino,
   L’esquichave sus ma peitrino,
Quand lou fèrri m’esquifo e me pico an mamèu.
   Vouguè pas dire que pèr elo
   S’èro batu coume uno grelo…
   Mai sa paraulo, d’esperelo,
Revenié vers l’amour, coume la mousco au mèu.