Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/210

   Acò di, lachè la bestiasso.
   Tau un toundèire, dins la jasso,
Retèn entre si cambo un grand aret banard ;
   Mai tant lèu i’a toumba soun àbi,
   Sus lou malu ie mando un bàbi,
   E lou bandis. Gounfle de ràbi,
Ansin, e tout póussous, lou vaquié sauto e part.

   Uno pensado maladito
   À travès champ lou precepito ;
Jitavo d’escumenje ; ourlant e fernissènt,
   Dins lis avaus, dins li genèsto
   Que cerco dounc ?… Ai ! ai ! s’arrèsto…
   Ai ! ai ! ai ! brando sus la tèsto
Soun ficheiroun terrible, e lampo sus Vincèn.

   Quand se veguè souto la lanço,
   Sènso revenje ni ’speranço,
Vincenet paliguè coume au jour de sa mort :
   Noun que la mort ie fugue duro,
   Mai ce qu’aclapo sa naturo,
   Es de se vèire la caturo
D’un feloun que l’engano avié fa lou plus fort.

   — Traite ! ausariés ? faguè que dire.
   E, voulountous coume un martire,
S’aplanto… Alin, alin, dins lis aubre escoundu,
   I’avié lou mas de sa mestresso.
   Se ie virè ’mé grand tendresso,
   Coume pèr dire à la pastresso :
Mirèio, espincho-me, que vau mouri pèr tu !