Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/192

   Mirèio, dis, manje ni beve,
   De l’amour que de tu receve !
Mirèio ! voudriéu estrema dins moun sang
   Toun alen que lou vènt me raubo !
   À tout lou mens, de l’aubo à l’aubo,
   Rèn que sus l’orle de ta raubo
Laisso-me que me viéute en la poutounejant !

   — Vincèn ! acò’s un pecat negre !
   E li bouscarlo emé li piegre
Van pièi di calignaire esbrudi lou secrèt.
   — Agues pas pòu que se n’en parle,
   Que iéu deman, ve, desbouscarle
   Touto la Crau enjusqu’en Arle !
Mirèio ! vese en tu lou paradis escrèt !

   Mirèio, escouto : dins lou Rose,
   Disié lou fiéu de Mèste Ambrose,
I’a’no erbo, que nouman l’erbeto di frisoun ;
   A dos floureto, separado
   Bèn sus dos planto, e retirado
   Au founs dis oundo enfresqueirado.
Mai quand vèn de l’amour pèr éli la sesoun,

   Uno di flour, touto souleto,
   Mounto sus l’aigo risouleto,
E laisso, au bon soulèu, espandi soun boutoun,
   Mai, de la vèire tant poulido,
   I’a l’autro flour qu’èi trefoulido,
   E la vesès, d’amour emplido,
Que nado tant que pòu pèr ie faire un poutoun.