Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/176

   Misericòrdi ! lou biòu gagno !
   Coume uno vilo rastelagno,
L’ome i’a darbouna davans, dóu vanc qu’avié…
   — Fai lou mort ! fai lou mort ! — En terro
   Lou biòu ’mé si pivèu l’aferro,
   E, dins lis èr, sa tèsto fèro
À sèt cano d’autour lou bandis à l’arrié !

   Uno esglaiado cridadisso
   Estrementis li tamarisso…
Alin liuen lou pauras vai toumba d’abouchoun,
   Amaluga. Dempièi pourtavo
   La creto que lou descaravo.
   Sus la cavalo que mountavo,
Venguè dounc vers Mirèio, arma de soun pounchoun.

   Aquéu matin, la piéuceleto
   Èro à la font touto souleto ;
Avie ’stroupa si mancho emé soun coutihoun
   E netejavo li fiscello
   Em’ la counsòudo fretarello.
   Santo de Diéu ! coume èro bello,
Quand dins lou sourgènt clar gafavon si petoun !

   Ourrias faguè : Bonjour, la bello !
   Bèn ? refrescas vòsti fiscello ?
À-n-aquéu sourgènt clar, se vous fasié pas mai,
   Abéurariéu ma bèsti blanco.
   — Oh ! n’es pas l’aigo, eici, que manco,
   Respoundeguè : dins la restanco
Poudès la faire béure, autant coume vous plai.