Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/166

   E sono quatecant sa chato,
   E ie dis lèu de que se trato.
Palo subitamen, lou regard enebi,
   E tremoulanto de cregnènço :
   Mai vosto santo couneissènço,
   Ie faguè ’nsin, paire, en que pènso,
Que vougués, liuen de vous, tant jouino me chabi ?

   — Ve, fau que plan acò se mene,
   M’avès agu di, pèr se prene !
Fau counèisse li gènt, fau n’èstre couneigu…
   E li counèisse, qu’es encaro ?…
   E dins la nèblo de sa caro
   Subitamen pareiguè claro
Uno douço pensado. Un matin qu’a plóugu,

   Se vèi ansin li flour negado
   À travès l’aigo bautugado.
La maire de Mirèio aprouvè sa resoun…
   E lou gardian emé ’n sourrire :
   Mèste Ramoun, dis, me retire !
   Car dóu mouissau, ai à vous dire
Qu’un gardian Camarguen counèis la pougnesoun.

   Au mas, dins lou meme estivage,
   Venguè, di pàti dóu Sóuvage,
Pèr vèire la chatouno, Ourrias lou toucadou.
   Dóu Sóuvage, negro, malino,
   E renoumado es la bouvino…
   I souleias, à la plouvino,
Souto lou batedis di glavas negadou,