Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/162

   Aquéu Veran li pasturgavo.
   En Crau un jour que traficavo,
Enjusquo vers Mirèio, acò s’èi di, Veran
   Se gandiguè. Car en Camargo,
   E fin qu’alin i bouco largo
   D’ounte lou Rose se descargo,
Se disié qu’èro bello, e lontèms lou diran !

   Ie venguè fièr, emé reboundo
   À l’Arlatenco, longo e bloundo,
Jitado sus l’espalo en guiso de mantèu ;
   Emé taiolo chimarrado
   Coume uno esquino de rassado,
   E capèu de telo cirado
Ounte se rebatie lou trelus dóu soulèu.

   E quand fuguè davans lou mèstre :
   Bon jour à vous emai benèstre !
Dóu Rose Camarguen siéu, dis, un ribeiròu,
   Siéu lou felen dóu gardian Pèire :
   Es pas que noun lou déugués vèire,
   Qu’au mens vint an ’mé si courrèire,
Moun grand, lou gardian Peire, a cauca voste eiròu !

   Dins la palun que nous enrodo,
   Moun segne grand n’avié tres rodo,
Vous n’en souvèn ! Mai, mèstre, oh ! se vesias dempièi
   Lou riche crèis d’aquéu levame !
   Podon n’en toumba li voulame !
   N’avèn sèt rodo emé sèt liame !
— Longo-mai ! o moun fiéu, respoundeguè lou viéi,