Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/158

   — En verita, diguè Mirèio,
   Pastre, fai gau, vosto liéurèio…
E l’esvinchavo. Pièi partiguè tout d’un bound :
   Moun bon-ami n’a ’no plus bello :
   Soun amour, pastre ! E quand me bèlo,
   O fau que baisse li parpello,
O dins iéu sènte courre un bonur que me poun…

   E la chatouno, coume un glàri
   Despareiguè… Lou pastre Alàri
Estreme soun vasèu ; e plan-plan, à l’ahour,
   Éu s’enanè de la bastido,
   E la pensado entreboulido
   Qu’aquelo chato tant poulido
Pèr autre que pèr éu aguèsse tant d’amour !

   Au même Mas di Falabrego
   Venguè tambèn un gardian d’ego,
Veran. Aquéu Veran ie venguè dóu Sambu.
   Au Sambu, dins li grand pradello
   Ounte flouris la cabridello.
   Àvié cènt ego blanquinello
Despounchant di palun li rousèu escambu.

   Cènt ego bianco ! La creniero,
   Coume la sagno di sagniero,
Oundejanto, fougouso, e franco dóu cisèu.
   Dins sis ardèntis abrivado,
   Quand pièi partien, descaussanado,
   Coume la cherpo d’uno fado.
En dessus de si cóu floutavo dins lou céu.