Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/154

   — I’a que de prene la drechiero,
   Vè ! respoundè la masagiero,
E pièi de Pèiro-malo enregas lou desert,
   E caminas dins la vau torto,
   Fin que vegués uno grand porto,
   Emé ’no toumbo que suporto
Dous generau de pèiro, eilamount dins lis èr ;

   Èi ce qu’apellon lis Antico
   — Gramaci ! lou jouvènt replico…
Milo bèsti d’avé, pourtant ma marco, en Crau,
   Mounton deman à la mountagno,
   E iéu precède la coumpagno
   Pèr ie marca dins la campagno,
Li coussou, la couchado, e peréu lou carrau.

   E tout de bèstio fino !… E quouro
   Que me maride, ma pastouro
Entendra tout lou jour canta lou roussignòu…
   E s’aviéu l’ur, bello Mirèio,
   Que tu vouguèsses ma liéurèio,
   Te semoundréu, noun de daurèio,
Mai un vas que t’ai fa, de bouis, e flame-nòu.

   E de parla tant lèu s’arrèsto,
   Coume un relicle, de sa vèsto
Sort un coucourelet taia dins lou bouis viéu,
   Car, à sis oureto de pauso,
   Amavo, asseta su ’no lauso,
   De s’espassa ’n-aquéli causo ;
E rèn qu’emé ’n coutèu fasié d’obro de Diéu !