Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/152

   E tout acò, fedo e cabrairo,
   Tant que n’i’avie dins la carrairo,
Èro d’Alàri, tout, jouine e vièi, bèu o laid…
   E davans éu quand davalavon,
   Qu’à cha centeno defilavon,
   Avie sis iue que se chalavon…
Pourtavo, coume un scètre, un rebatun de plai.

   E ’mé si blanc chinas de pargue
   Que lou seguien dins li relargue,
Li geinoun boutouna dins si guèto de pèu,
   E l’èr seren, e lou front sàvi,
   L’aurias cresu lou bèu rèi Dàvi
   Quand, sus la tardo, au pous dis àvi
Anavo, en estent jouine, abéura li troupèu.

   — Vaqui Mirèio que vanego
   Davans lou Mas di Falabrego !
Diguè lou pastre… Oh ! Diéu ! m’an di la verita :
   Ni dins lou plan, ni sus l’auturo,
   Ni pèr verai, ni pèr pinturo,
   Iéu n’ai ges vist qu’à la centuro
Ie vague, pèr lou biais, la gràci, la bèuta !

   Que, rèn que pèr la vèire, Alàri
   S’ero escarta de soun bestiàri.
À dre d’elo pamens quand fuguè : Pourriés-ti,
   Ie fai d’uno voues que tremolo,
   Me faire vèire uno draiolo
   Pèr travessa li mountagnolo ?
Autramen, chato, ai pòu de pas me n’en sourti !