Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/146

   Que pastourello vo coumtesso
   Prenon renoum de poulidesso,
Manco pas calignaire, en Crau e i castelas ;
   E rèn qu’au Mas di Falabrego
   N’en venguè tres : un gardian d’ego,
   Un paissejaire de junego,
Em’ un pastre d’avé, tóuti tres bèu droulas.

   Venguè proumié lou pastre Alàri.
   Dison qu’aviè milo bestiàri
Arrapa, tout l’ivèr, long dóu clar d’Entressén,
   I boni bauco salabrouso.
   Dison qu’eiça quand lou blad nouso,
   Dins li grands Aupo fresqueirouso
Éu-meme li mountavo, entre que Mai se sènt.

   Dison peréu, — e m’es de crèire, —
   Que, vers Sant Marc, i’a nòu toundèire
Que, tres jour, ie toundien, e d’ome renouma !
   E iéu noun comte aquéu que lèvo
   Lis au de lano blanco e grèvo :
   Ni lou mendi que sènso trèvo
Carrejavo i toundèire un douire lèu chima.

   Mai quand la caud pièi s’apasimo,
   E que la nèu sus li grand cimo
Adeja revouluno i terraire gavot,
   De l’inmènso plano Craenco
   Pèr destepa l’erbo ivernenco,
   Dis àuti coumbo Daufinenco
Falié vèire descèndre aquéu riche escabot !