Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/122

   Tu peréu, cligo lèu, Mirèio,
   Digo-nous tambèn toun idèio !
— Que voulès que vous digue ?… Urouso emé mi gènt,
   À noste mas de Crau countènto,
   I’a pas rèn autre que me tènto.
   — Ah ! faguè ’lor uno jouvènto,
Verai, ce que t’agrado es ni d’or ni d’argènt !

   Mai, un matin, iéu m’ensouvène…
   (Perdouno-me, se noun lou tène,
Mirèio !), èro un dimars ; venieu de buscaia ;
   Coume anave èstre à la Crous-Blanco,
   Emé moun fais de bos sus l’anco,
   T’entreveguère, dins li branco,
Que parlaves em’un, proun escarrabiha !…

   — Quau ? quau ? cridèron. De mounte èro ?
   — Emé lis aubre de la terro,
Nourado respoundè, destriave pas bèn ;
   Mai, se noun troumpo lou parèisse,
   Me semblè bèn de recounèisse
   Aquéu que li panié saup tèisse,
Aquéu Valabregan que ie dison Vincèn.

   — Oh ! la capouno, la capouno !
   Esclafiguèron li chatouno.
Avie’nvejo, parèis, d’un poulit gourbelin,
   E i’a fa ’ncrèire au panieraire
   Que lou voulié pèr calignaire !
   Oh ! la pu bello dóu terraire
Qu’a chausi pèr galant Vincèn lou rampelin !