Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/116

   Tout en disent eiçò, Clemènço,
   La gènto rèino de Prouvènço,
Quitè sa cadiereto, e dins lou canestèu
   Anè veja sa faudadouno.
   Azalaïs, bruno chatouno,
   Emé Vióulano, sa bessouno,
(Que si gènt d’Estoubloun menavon lou castèu),

   Azalaïs, bruno chatouno,
   Emé Vióulano, sa bessouno,
Au Mas di Falabrego ensèn venien souvènt.
   L’Amour, aquéu terrible glàri
   Qu’is amo tèndro e nouvelàri
   Se plais qu’à faire de countràri,
I’avié douna d’ardour pèr lou meme jouvènt,

   Azalaïs levè la tèsto :
   Fiheto, perqué sian en fèsto,
Meten, dis, qu’à moun tour fugue la rèino, iéu !
   E que Marsiho emé si velo,
   E la Cióutat, que ris em’ elo,
   Emé Seloun e sis amelo,
Bèucaire emé soun Prat, tout acò fugue miéu !

   — Damiseleto e bastidano,
   D’Arle, di Baus, de Barbentano,
Dirién, à moun palais landas coume d aucèu !
   Vole chausi li sèt pu bello,
   E pesaran dins l’archimbello
   L’amour que troumpo o que barbèlo…
Gaiamen, tóuti sèt, venès teni counsèu !