Jump to content

Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/114

From Wikisource
This page has been proofread.
   De vèire en plen, fasié Clemènço,
   Moun gai reiaume de Prouvènço
Coume un claus d’arangié davans iéu s’espandi ;
   E sa mar bluio estalouirado
   Souto si colo e si terrado,
   E li grand barco abandeirado,
Poujanto à plen de velo i pèd dóu Castèu d’I ;

   E Ventour que lou tron labouro,
   Ventour que, venerable, aubouro
Subre li mountagnolo amatado souto éu,
   Sa blanco tèsto fin qu’is astre,
   Coume un grand e vièi baile-pastre
   Qu’entre li fau e li pinastre,
Couta ’mé soun bastoun, countèmplo soun vaciéu ;

   E lou Rose, ounte tant de vilo
   Pèr béure vènon à la filo
En risènt e cantant s’amourra tout-de-long,
   Lou Rose, tant fièr dins si ribo,
   E qu’Avignoun tant-lèu arribo,
   Counsènt pamens à faire gibo,
Pèr veni saluda Nostro-Damo de Dom ;

   E la Durènço, aquelo cabro,
   Alandrido, feroujo, alabro,
Que rousigo en passant e cade e rebaudin,
   Aquelo chato boulegueto
   Que vèn déu pous ’mé sa dourgueto,
   E que degaio soun aigueto
En jougant ’mé li chat que trovo pèr camin.