Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/108

   Vàutri, li femo tartavello,
   Se l’espelido parèis bello,
Lèu-lèu que pèr carriero anas en bardouiant :
   I’a mi magnan qu’es pas de crèire
   Coume soun bèu ! Venès lèi vèire !
   L’Envejo rèsto pas à rèire :
Darrié vous à la chambro escalo en remoumiant.

   — Fan gau ! te dira la vesino ;
   Es bèn tout clap qu’as ta crespino !
Mai tant lèu de contro elo auras vira lou pèd,
   Te ie dardaio, l’envejouso,
   Uno espinchado verinouso
   Que te li brulo e teli nouso !…
Es l’auro, dirés pièi, que me lis engipè !

   — Dise pas qu’acò noun ie fague,
   Respoundè Zèu. Coume que vague,
Poudiéu bèn, aquéu jour, barra moun fenestroun !
   — Di verinado que l’iue lanço,
   Quand dins la tèsto briho e danso,
   Faguè Taven, n’as dounc doutanço ?…
E sus Zèu entremen mandavo d’iue furour.

   — Oh ! pau-de-sèn qu’emé l’escaupre
   Furnant la mort, creson de saupre
La vertu de l’abiho e lou secrèt dóu mèu !
   Quau t’a pas di que, davans terme,
   Pòu, un regard lusènt e ferme,
   Dóu femelan torse lou germe,
Di vaco poussarudo agouta li mamèu !