Page:Mistral - Mireille-Mirèio (1861).djvu/106

   Descoucounavon : elo-memo,
   Mirèio, à tout moumen, i femo
Pourgié li brout d’avaus, li clot de roumanin,
   Ounte, à l’óudour de la mountagno,
   Tant voulountie ’mé soun escagno
   La noblo toro s’embarragno
Que, coume rampau d’or, n’èron clafi dedin.

   — Sus l’autar de la Bono Maire,
   Jano-Mario à si coumaire
Venié dounc, aièr, femo, anère lèu pourta
   De mi brout lou pu bèu pèr dèime :
   Ansin fau, tóuti li milèime ;
   Car es pièi elo qu’à bèl èime
Coumando, quand ie plais, i magnan de mounta.

   — Iéu, diguè Zèu dóu Mas de l’Oste,
   Ai bello pòu que me n’en coste !
Lou jour que tant boufavo aquéu gros Levantas,
   (D’aquéu laid jour vous n’en remèmbre !)
   Aviéu leissa, pèr destinèmbre,
   A brand lou fenestroun dóu mèmbre,…
Adès n’ai coumta vint, canela sus lou jas !

   Taven, pèr douna soun ajudo,
   Peréu di Baus èro vengudo.
À Zèu Taven diguè : Toujour, mai que li vièi,
   Cresès, li jouine, de counouisse !
   Mai fau que l’age nous angouisse,
   Fau que l’on ploure e que l’on gouisse :
Alor, mai bèn trop tard, l’on vèi e l’on counèi !