Sa imo nga mga sugo. . . Apang nalimtan ko na,
Ano pa’ng pagdumdom ko?
ADRIANO. Kon sa painuino nimo
Ina wa’y matanum, panumdoma’ng sayop
Mo nga makakulogmat nga imo ginpasud-o
Si Titong’ wala’y palad nga sia magpamatok
Kay Jupiter, sa Roma nga saimo pagtuo
Sarang matago sa akon! Sala mo akon nasapwan,
Labot pa’ng pagluspad mo sa akon nagatuad.
Imo sa gilayon dapat mabatyagan
Kag makita nga’ng krimen sa imo nagapabug-at.
Si Tito wa’y sina maghambal sa akon, sia
Gahigugmang’ gadayaw masubong’ pangabuhi kaluyag
Nga sa tuman kapintas bag-o mo lang ginhalad
Sa mga halaran sang diwang gutom sa dugo.
Kag ikaw gapakita ng sa akon mainunungon
Nga sa ila gapasud-o magsikway sang gahum
Sang mga diwa. Samtang madamong’ mangungulo
Gahulat patawaron gikan sa kaluoy ko,
Ikaw nga isa lamang nagtindog nga naghikot
Kon sa ano mapadasig sa ila ang pagsilot. . .
Tuga ini sang di-tunay nimo nga pagpangapin
Naghatag sa Dakhari sing libog nga kapin;
Nagalaum ikaw nga sa imo akon isalig
Sakayan kag gahum sang malapad nga pungsod
Kag bantog mong’ larawan mabutang sa akon kilid
Sing tuman magasidlak kag halangdon nga tuod...
Apang ikaw tugtan ko, tungod sa imo kakahas,
Nga ikaw magsakay nga nian magdikalas
Nga sa Ostia ka kumadto tungod sa imo sayop
