Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/144

136

Kadumdom ka, ginuo, sadto nga hitabo,

Sadto nga pag-inaway nga puno sing

kakugmat

Nga sa sina ginhapay ta yadtong’

ginharian. . .

Hudiyo nga isang’ hambad, isang’ gatos ka

libo

Mapait nga kamatayon sila nagbalatas:

Iban sa kagulutmon, ang iban sa sulab

Iban sa kahayupan sila nagkaladula.

Pagtimalos sang Diwa nga tuman kabangis

Nakita sa madamo nga mga nagkamatay.

Ini man nga Ginuo, nga si Jesucristo

Amo ang nagpanagna sang nasubong’ hitabo.

Ikaw, ako, ginuo, didto kita kay Tito

Sa among’ di malimtan gihapon nga

kibon....

Di romanhong’ kapintas ukon buang nga

kaakig

Kundi isang’ daku nga hwaran sang

katarong.

ADRIANO. Umagi ina sang una kag di bagay

magdumdom

Sang isa ka inaway nga sa akon paghangop

Makasakit sing tama kay Tito handumanan.

Ikaw isang’ romanhon kag sang Roma

nahandum

Nga pagpadunggan nimo ang aton mga

diwa.

EUSTAQUIO. Ako isang’ kristuhanon. ADRIANO. Kon amo makaalawa

Ka nga mangin-palatyon, ang gahum ni

Trajano

Sa imo magasilot!

EUSTAQUIO. Luyag kong’ magsugot

Sa amo nga pamatbat; ako na’ng matupok

Kag anak kong’ matam-is.

ADRIANO. Sang ikaw pa’ng makahas

Nga hangaway, iban imo ginpamatay

Sa lakas mo nga kaisog, kag imo batason

Ang amo man sa kaisog. . . apang

magasinggitan