Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/107

99 IKATLO NGA GWA Sanday Flavio kag Claudio lamang

CLAUDIO. Sa katapusan, Flavio, kita ari sa aton duta

Tapos ta mabatas madamong’ kalautan:

Linibo nga kabudlay gin-antos naton sa

away

Kag karon ginaagum ta ang kahidaitan.

Sa mga masubo nga pangpang sang Danubio

Samtang nagahimakas kita wala’y pahuway

Batok sa mga Dacio nga mapintas sa inaway,

Ginbalik ko’ng panulok nakon sa aton

puloy-an.

Sa katapusan nakita ta, dutang’ mapalad!

Sa katapusan mabakod ako nakatumban!

Ginalantaw man nimo mga batong’ kudal

(kay Flavio)

Nga yara nagalibot sa gamhanan nga Roma;

Subong man lantawon nimo ang malahalon

Nga mga halaran sang mga silimbahan

Kag ikaw magatambong sa balaan nga halad,

Sa sining’ kadalag-an nga tuman kadako;

Nga upod sa wa’y kahadlok mong’ mga

taliaway

Dapat ikaw magtan-aw sang iya kadayawan.

FLAVIO. Ikaw isang’romanhon kag karon malipayon

Sa Roma, nga may pungsod ikaw kag

ginikanan,

Mga abyan kag kilala, mga alagad nga putli

Nga sa malulong’ angga nahigugma ka nila.

Ako akon, Claudio, indi, kay ang sawi nga

palad

Sa akon nagpabulag sa amay ko; ang

pagbalos

Nga mapintas nabatyag sang pilason kong’

dughan.

Sa gihapon ang dughan ko may buhing’

paghandum

Nga sang langit ibalik ang akon amay sa

akon.

Gani gintun-an nakon ang pagka-taliaway;

Sa mga ginharian sa Europang’ malagpad