This page has been proofread.
SZALEŃSTWO ZNUŻONE
Zejdźmy z Oliwnej Góry na padoły,
Ze smutnych szczytów znów na smutne ziemie.
Gałąt oliwną skryłem w szat mych poły,
Aby nią witać wrogów moich plemię,
Gdy puści na mnie swe psy i sokoły.
Już odtąd gromu nie rzucę, co drzemie
W duszy mej gruzach i jak z popieliska
Przez sen spojrzawszy, krwawem okiem błyska.
I jak fakiry uśpię wszystkie żmije
Nieznaną, dziwną dla mnie słów słodyczą,
I jady moje smutek mój wypije,
A dobre oczy moje tych policzą
Z których się każdy w wielkim botu wije...
Uciszać będziem tych, co z męki krzyczą
Mówiąc, że idzie On, a za nim rzesza,
Lecz nie nadchodzi, bo umarłych wskrzesza.
Rozpowiadajmy, że wędruje ciszą,
Śmierć zwyciężywszy. Że się za nim tłoczy
