Si Loleng nahikatulog usab dinala sa kaluya.
Apan, kinsay makatulog, kinsay makapahulay kong ang kalag ug kasingkasing gi nasakit sa dili ikasaysay nga mga kasakitan? Kini mao ang nahitabo sa alaut nga asawa ni Amboy nga mibangon sa pagka 3 sa kaadlawon ug miluhod sa atubangan sa larawan sa Mahal nga Ulay ug namulong ning pangamuyo:
-¡Oh, Ulay nga mahal ug maloloy on! ¿Unsa, unsay sala namo nga kami anía nahabanlod man sa kabiladman sa mga kasakit? Tug-ani, tug-ani intawon akó. Ikaw mao ang akong hinalaran, ikaw mao ang akong mapuangurong manlalaban ning kalibutan; sa imong mga makagagahum uga kamut ginatugyan nako ka. nunay ang akong kinabuhi ug sa akong mga anak; ug kong kami nakasala batok kanimo, hangyuon ko sa imong kalooy nga tug anan nimo akó aron sa pagbantay sa kaulahian ug aron sukad karon imo kaming pasayloon sa makalibo nga pasaylo. Daku, walay sama kining among mga kasakitan, kining kadautan namo. Lamdagi intawon, oh Mahal nga Ulay, ang kasingkasing ug hunahuna ni Amboy ug dad a sa dalan sa kaayohan ug sa katubsanan niya. Mao da kini ang pangayoon ko kanimo: tabangan unta ug kaloy-an nimo kami sa pagusab sa taras sa akong alaut nga bana ng iuli mo ning among ubos nga payag ang kalinaw ug ang kalipay nga upat na karon ka tuig wala namo hiagumi....
Si Loleng wala makatibawas. Nahapaling-
