JIMÍN ṀÁIRE ṪAIḊG
duḃart aon ní aċ ċonnaic Cáit me agus riṫ sí anall ċuġam agus ċuir sí a láṁ orm.
“Maiṫ a’ buaċaill ṫu, a ḋriṫeáirín,” ar sise agus ṫriomuiġ sí mo ṡúile leis an mbib a ḃí uirṫi. Do ḃíos ar mo ḋíċeall ag glanaḋ Ṁicilín agus ná stadfainn ar ċapall nó go stadaḋ an fonn guil a ḃí orm. Do stad fé ḋeire nuair ḃí an laiṫiġ ar fad scríobṫa.
Annsan do ġáir Cáit. “An ndéanfaiḋ siḃ muinntearṫas anois?” arsan claḋaire. D’ḟéaċas féin ar Ṁicilín.
“Déanfad,” arsa mise.
“Déanfad-sa leis,” arsa Micilín.
“Agus ní ḃeiḋ siḃ ag troid níos mó?” arsa Cáit.
“Ní ḃeimíd, a Ċáit,” arsa sinne.
“Ná ní ṫaḃarfaiḋ siḃ ainmeaċa gránna ar a ċéile?”
“Ní ṫaḃarfam,” arsan dá amadáinín.
Annsan do ġáír Cáit agus riṫ sí eadrainn istiġ agus rug sí ar ḋá ṁuinċille orainn. “Riṫiḋ,” ar sise. As go bráṫ linn araon agus sinn ag tarrac Cáit ’nár ndiaiḋ agus sinn go léir ag gáirí. Ḃuail máṫair Ṁicilín linn agus d’ḟéaċ sí ar a ċuid éadaiġ.
“Cad a ṡailiġ ṫu?” ar sise agus d’ḟéaċ sí go haṁrasaċ orm féin.
“Is aṁlaiḋ . . . is aṁlaiḋ a ṫuiteas agus me ag . . . ag rás le Jimín, a ṁáṫair.”
Ḃí an droċaṁras aici orm.
“Agus cad a leag ṫu?” ar sise agus í ag cur na súl tríom-sa.
Ṁeasas go raiḃ léasaḋ eile ’teaċt ċuġam aċ do ṡaor Micilín me.
“Agus ḃí an áit lán de laiṫiġ; aċ féaċ, a Ṁam, do ġlan Jimín agus Cáit me. Níor imiġ seoid a ḃarra orm,” agus siúd le Micilín arís agus ṫairrig sé an ḃeirt eile ’gainn leis. Anaḃuaċaill iseaḋ an Micilín sin—ní raiḃ ḟios agam go dtí ’nois é.
Níl an náire imiṫe ḋíom fós roime Cáit . . . aċ táim anaċeanúil uirṫi agus ní ċuirfiḋ me ag gol go deó ’rís í.
16
