Ṫángamar go dṫí an tríú pota agus, ’om basa, ḃí fámaire de ġliomaċ ann. Nuair a ċuireamar ar ṫóin an ḃáid il ḃí ġaṫi aon ċnag aige lena eireaball.
Ḃuardaíomar ḃúig potaí eile aġus ḃí trí gleamaiġ agaiim, aċ má’s ea, ḃíomar i ḃfad soir agus sinn aġ druidim amaċ ġu dṫí Ġnb an Ġéaráin.
Ní ró-ṁaiṫ is cuiṁin liom sad a ṫit amaḃ nuair ṫángamar ġo dtí an Ġob. Ḃí an ḟarraigr .iii-ṡuaitc dím-aĊ taoḃ amuiġ ḋe agus nuair ṫáinig an scanraḋ orainn aġus easamar ċun ṫeaĊt isṫeaó, rug an ġaoṫ ón dtaLaṁ, aġus an taoide, ar an mbád agus beireaḋ amaḃ faoi an ḃfarraiġr ṁóir sinn.
Do róir mar ḃíomar ag duL amaċ is ea ba Ṫreise ḃí an ġaoṫ agus is ea ba ṁó a ḃí an seanraḋ ag teaĊt in ár ġcroí. Ḋo ċrom Micilín ar ḃeiciġ agus ar ġlaoċ ar a ṁáṫair, agus ansan ṫáinig daṫ gLas-Liaṫ air, agus breoiteaċt ḟarraiġe.
Ṫáinig eagLa orm féin, Leis. Ḃuail sé isteaċ im ċroí ġurḃ aṁlaiḋ a ḃí Dia i ḃfeirg Linn. Leis sin ċaiṫeas na trí gleamaiġ i ḃfarraige féaċaint an gcuirfeaḋ san fearġ Dé ḋínn. Aċ nior ċuir.
Amaċ a ḃíomar ag imeaċt i gcónaí agus ṫagaḋ Lagú ar mo ṁisneaċ nuair a ḃraiṫinn an talaṁ ag éaLú uaim.
Uaireanta d’éiríoḋ buiLe ORM agus ḃínn go cráite, agus ḃuailinn toċta an ḃáid lem ḋorni agus ḃuainim Miciiín agus driiiinn leis brriṫ ar an maide.
