agus rinceas mo ṡásaṁ uirṫi. Ḃí mo ċroí lán d’olc ċuici sin mar sin í a ṫarraing an mí-áḋ so go léir anuas orm.
Mar seo do ṫit an scéal amaċ, tá’s agat. Ní raiḃ aon liaṫróid coise agam féin agus Micilín Eoin. An sean-ċeann a ḃí againn d’imiġ sé ina stráicí. Ní raiḃ ceann nua le fáil gan a deiċ scillinge, agus tar éis ḃeiṫ ag bailiú uḃ ar feaḋ coicíse ní raiḃ againn aċ a ceaṫair agus tistiún.
Ṫógas féin na huiḃe ón gcirc a ḃí deiċ lá ar gor ag Beit Ṁóir! Fuair Micilín dá scilling orṫu i siopa an Tobair.
Nuair nárḃ ḟéidir linn dul ṫar an gceaṫair is tistiún b’éigean dúinn slí éigin eile a ṫarraing ċugainn. Ḃíomar i ḃfad ag cuiṁneaṁ agus ag smaoineaṁ agus is é rud a ḃeartaíomar sa deireaḋ a ḋéanaṁ ná gleamaiġ a ḋíol; agus ċeapamar maidean Doṁnaiġ ċuige sin.
Ḃí a lán cogarnaí ar siúl ag an mbeirt againn. Ḃí sé socair againn ná tógfaimis aċ ċeiṫre cinn de ġleamaiġ nó b’ḟéidir ċúig cinn. Ní raġaimis ṫar ċúig cinn. Ċuirfimis i gcliaḃ iad agus feamnaċ timpeall orṫu agus ḃéarfaimis ’on Daingean ar ṡlí éigin iad. Ḃeaḋ an ṗeil ag teaċt aḃaile againn.
Ní ligfimis d’aon duine eile barr bróige a ḃualaḋ uirṫi sin. Ḃeinn-se is Micilín in ár máistrí ar an bpeil. Ḃeaḋ sí oíċe agam-sa agus an tarna hoíċe ag Micilín. Ní ḃeaḋ cead ag éinne againn an loṁnán a ḃaint amaċ aisti ċun ḃeiṫ á ṡéideaḋ.
