Caibidil III
Scéal na gcnaipí i mbríste Jimín is mar d’ḟógair Cáit sos coṁraic.
Naċ ait na rudaí gearrċailí. Ní ḃíonn aon ṁaiṫ iontu ċun aon ní aċ ċun screadaí nuair ḋéanfá aon ní leo.
Tá ceann acu sa tiġ againn-ne: Cáit. Deirfiúr dom is ea í agus is óige í ná mise. Tá sí ina peata ag Mam, agus ní ḃíonn sí á bualaḋ mar ḃíonn sí am ḃualaḋ-sa, agus ní ceart é sin. Is fearr mise ná Cáit ar gaċ aon tsórt slí, aċ cad é an ṁaiṫ sin—ní ḟaiġim-se aon ní ó Ṁam aċ an tslat agus ġeiḃeann Cáit peataireaċt.
Má ḋéanann Cáit aon rud as an slí ní ṫugann mo ṁáṫair di aċ scríob dá teangain. Cuireann sé sin an óinsín ag gol. Dá mba mar sin a ḋéanfaḋ Mam liom-sa é naċ agam a ḃeaḋ an saol breá!
Aċ níl aon ṁaiṫ i gCáit. Deir mo ṁáṫair liom ḃeiṫ ag imirt léi, agus bím, uaireanta. N’ḟéadfaḋ sí aon léim a ċaiṫeaṁ, a ḋuine, ná níl aon ṁaiṫ ċun reaṫa inti. Ḃí cnaipí deasa aici gus dúras léi imirt, agus do ḃuas uaiṫi na cnaipí go léir a ḃí sa ḃosca aici!
16
