247
— Ug ... unsa may akong buhaton? — Nangutana sa usa ka tingog nga halawom, basag ug maluyahon.
— Usa ka butang nga masayon kaayo, — mitubag si Simoun nga ang nawong ninghayag sa usa ka silaw sa pagpaabut; — tungod kay ako may mangulo sa pagpaalsa, ako dili maka atubang sa laing buhat. Nagakinahanglan ako nga samtang ang tanang pagbantay sa siyudad mabahinbahin sa laing dapit, ikaw sa ulo sa usa ka pundok, imong lungkabon ang pultahan sa konbento sa Sta. Clara ug kuhaon mo didto ang usa ka tawo nga, gawas kanako ug kang kapitan Tiago, ikaw ray nakaila ... Ikaw walay kalisod nga agian.
— Si Maria Clara! — Nanghupaw ang batan-on.
— O, si Maria Clara! — Misumay si Simoun, ug imao pa kadtong panahona nga ang iyang tingog milanog ngai mamingawon ug mabination; — buot kong luwason, kay tungod sa pagluwas kaniya nagapakabuhi ako, mibalik ako ... himoon ko ang kagubot kay usa ra ka kagubot ang makapaable kanako sa mga pultahan sa mga konbento?
— Ay! — Miingon si Basilio nga midagpo sa iyang mga kamot: — julahi na ang imong pag-abut, walay nay panahon!
— Ngano? — Nangutana si Simoun nga midiyong ang agtang.
— Si Maria Clara patay na!
Si Simoun nahilukso ug kadasmagon sa batan-on.
— Patay na? — Nangutana sa usa ka tingog nga malilisang. — Karong hapon, sa ika 6; tingali karon gi...
— ¡Dili tinuod! — misinggit si Simoun nga maluspad ug nalain ang nawong; — dili tinuod! si Maria Clara wala mamatay Si Maria Clara buhi, kay si Maria Clara kinahanglan nga mabuhi! maoy usa lamang ka pasangil nga kinaiya sa mga talawan si Maria Clara wala mamatay, ug karong gabii luwason ko siya kun ikaw ba ugma ang mamatay!
Si Basilio igo lamang nagapalihok sa iyang abaga.
Pila na karon ka adlaw nga nasakit ug ako nagakanunay sa pag-adto sa kombento aron sa pagkasayud sa iyang kahimtang. Tan-awa nia ang sulat ni pari Irene. Si Kapitan Tiago nagasalig minatay sa tibook nga gabii, nagasalig halog ug
