98
iyang kaumahan, sa iyang kaumahan nga gibisibisan niya sa iyang mga singot ug gituhoan niya nga iyang ikabilin sa iyang mga anak. Daw ingon ug nakita niya nga kadtong duroha ka tawo nangatawa, nanagbugalbugal sa iyang kahuyang; nahinumdom dayon siya sa iyang giingon: “dili ko ihatag kanang mga yutaa kon dili niadto dang tawo nga mobisibis kanila sa iyang dugo ug molubong diha sa iyang asawa ug sa iyang anak nga babaye” . . .
Mihunong siya, mihikap sa iyang agtang ug mipiyong; sa pagbuka niya sa iyang mga mata, nakita niya nga ang tawo nagbulobaliktos ug katawa ug ang uldog nagpugong sa iyang tiyan daw aron paglikay nga mobutd sa kalipay, ug unya nakita niya nga mitudlo sila ngadto sa iyang balay ug mibalik pagpangatawa.
Misiyok ang iyang mga dalonggan, nabati niya ang haguros sa usa ka latus, ang gabon nga rnapula nitungha na usab sa atubangan sa iyang mga mata, nakita niya pag-usab ang mga lawas nga patay sa iyang asawa ug sa iyang anak nga babaye, ug sa tupad niini, ang tawo ug ang prayle nga nangatawa ug nagpu gong sa ilang hawak.
Nalimot siya sa tanan, mibalik sa iyang agi ug misubay sa agianan nga gilaktan niadtong duroha; mao kadto ang dalan padulong sa iyang kayutaan.
Si Simoun nabalo lamag paabut kang Kabesang Tales niad tong gabhiona.
Sa pagbangon niya sa pagka-ugma, hisusihan niya nga ang sakob nga panit sa iyang rebolber wala nay sulod: gibuksan niya ug sa ilalum iyang hingkit-an ang usa ka papel nga nagalimis sa “relicario” nga bulawan tipon sa mga “esmeralda” ug mga brilyante ingon man ang pipila ka laray nga sinulat sa tinagalog ug nagaingon:
“Pasayloa ako, ginoo, nga, bisan ikaw ania moabut sa akong balay, gihilabtan ko ang butang nga imong kaugalingon; apan ang kinahanglan nagapilit kanako, ug ilis sa imong rebolber anaa gibilin ko ang “relicario” nga imong gikaibgan kaayo. Nagkinahanglan ako ug hinagiban ug mogikan ako dayon aron pakigtipon sa mga tulisan.
