pracę, poprawiał mu układ brudnych łapek, albo zmieniał pozycję własnych kolan ku jego wygodzie. Dopiero po długich staraniach, gdy wszystko jest dobrze, kot mruczy głośno i chrapliwie, a Agenor doznaje zadowolenia. Jest to jedyne stworzenie, zakłócające spokój uczonego. Agenor bowiem utracił już swą bliższą rodzinę i wszystkich przyjaciół młodości.
Gdyby w naturze Agenora leżało doświadczanie rozczarowania, albo żalu, to oczywiście mógłby mieć wielorakie ku temu powody. Oczekiwania i projekty jego lat młodych nie znalazły urzeczywistnienia. Nawet w zdobytem uznaniu, czy sławie, Agenor umie widzieć wszystką jej przypadkowość i taniość. Ponadto monotonna praca życia zniszczyła mu zdrowie. Wszystko już było, a teraz nieznana jest mu tylko śmierć.
Ale w naturze Agenora leży doświadczanie szczęścia. Z różnych uczuć, których w ciągu dni przemijających kolejno doznaje, to uczucie jest niewątpliwie najważniejsze,
