eascuine agus mise ċoṁ fogas sin dom’ ḃas, “súf” orra, ni’l eólas air biṫ aca.”
“B’éidir,” ar san déirceaċ, “go ḃfeudfainn féin biseaċ ṫaḃairt duit, dá n-inneósá ḋam creud atá ort. Deir siad go mbíḋim eólaċ air aicídiḃ, agus air na luiḃeannaiḃ atá maiṫ le na leiġeas.”
Rinne an fear tinn gáire. “Ní’l fear-leiġis ann sa’ g-condaé,” ar sé, “naċ raiḃ ann só liom; naċ ḃfuil leaṫ an eallaiġ a ḃí agam air an ḃfeilm díolta le na n-íoc! aċt ní ḃfuair mé fóiriġin dá laġad ó ḋuine air biṫ aca, aċt inneósaiḋ mé ḋuit-se mar d’éiriġ sé ḋam air dtús.” Agus ann sin ṫug sé cúntas dó air uile ṗian a ṁoṫuiġ sé, agus air uile rud a d’orduiġ na doċtúiriḋ.
D’éist an déirceaċ leis go cúramaċ, agus nuair ċríoċnuiġ sé an sgeul uile, d’ḟiafruiġ sé ḋé, “cad é an sórt páirce í air ar ṫuit tu do ċodlaḋ?”
“Is móinḟeur a ḃí ann,” ar san duine tinn, “aċt ḃí sé go díreaċ bainte, ann san am sin.”
“Raiḃ sé fliuċ,” ars an déirceaċ.
“Ní raiḃ,” ar seisean.
“Raiḃ sroṫán uisge no caise a’ riṫ ṫríd?” ars an déirceaċ.
“Bhi,” ar seisean.
“An dtig liom an ṗáirc ḟeicsint?”
“Tig go deiṁin, agus taisbéunfaiḋ mé ḋuit anois é.”
D’éiriġ sé as a ċáṫaoir agus ċoṁ dona agus ḃí sé, stráċail sé é féin air aġaiḋ, no go dtáinig sé ċum na h-áite ann ar luiḋ sé ’nna ċodlaḋ an traṫnóna sin. Bhreaṫnuiġ fear-na-déirce air an áit, tamall fada, agus ann sin ċrom sé air an ḃfeur agus ċuaiḋ sé anonn ’s anall agus a ċorp lúbṫa agus a ċeann cromṫa ag smeurṫaċt ann sna luiḃeannaiḃ, agus ameasg an luiḃearnaiġ do ḃí ag fás go tiuġ ann.
D’éiriġ sé faoi ḋeire, agus duḃairt sé, “Ta sé mar ṡaoil mé,” agus ċrom sé é féin síos arís, agus ṫosuiġ
