ngawon mi-ingon:
—Tay, ¿asa ba kita painogn? —Sa balay ni Don Juan, mitubag ang amahan.
Kini nakabasa sa hunahuna sa iyang anak nga walay gusto sa pagpaulipon.
—Jose, pagpili hain imo: ¿Buot ka sa guna kun buot ba ikaw sa basahon?
—Tay, ¡magatuon lang unta ako! — mitubag ang anak.
— Mao lagi kana. ¿Kinsay bay ginikanan nga dili mahagugma nga mahimong makinaadmanon ang iyang mga anak? Apan hunahunaa, Odong nga wala kitay salapi nga magasto sa imong pagtuon. Anaa kanang imong sinina nagakawakay ug kanang imong bahag nga bulingon... Ako tigulang na ug masakiton, dili na makapangitag takos ikabuhi kanimo.
—Unsa may akong buhaton... —Pangita na lang, Odong, salapi, kay maora man bitawo salapi man ang gikinahanglan sa tanan. Ang tuyo sa tanang pagpanlimbasog sa katawohan mao gayod ang bahandi. Si Gorki nagaingon nga ang tawo nga walay salapi walay tawo nga mulingi, samtang ang mananap nga salapian daghan tawo muagang-agang. Kong ako malipay magasud-ong kanimo nga makinaadmanon, apan labi pang mahinangop kong tan-awon ko ikaw nga bahandianon.
—¡Ako ra unya ang oyit sa kinaadman!—nanghupaw ang anak.
—Kaha maoyit ka sa kaalam, apan dato sa katigayonan. Pangita lang, Odong, salapi kay ang salapi, matud pa sa mga dato, makapa-ilustrar man
