Sa taliwala sa dakung kahilom gikasal si Sinding ug Leon sa Singbahan sa ilang lungsud Mao ray nanambong ang ouha ka saksi ug ang Pari.
Tapos mahimo ang kasal, sila nama-uli sa ilang balay, ug, hiat sa mga tawo, nanagpuyo sa dadung kalinaw mga malipayon hangtud diin mahimong malipayon ang tawo dinhi sa yuta.
Ang masulub-ong kaagi daw ilang nang gilubong sa kalimot. Sa human isugilon ni Siging ang tanang nahitabo, ilang gikasabutang ang dili gayud paghisgut.
Apan bisan pa niini, bisan kanila natapus na ang mga adlaw sa kasakit, si Leon usahay, kung makapalandong sa ta-as nga kalbaryong iyang gibaktas sa mga kagul-anang iyang gi-antus, siya magahinuktok ug, tugub sa kasubu, manghupaw:
¡Kadautan ning ginapus kita sa talikala sa pagka-ulipom!
¡Kapait ning wala kitay kagawasan!...
Apan, ¡kagawasan, kagawasan! ¡kinsay mohatag kanato? Ang mga sinaligan sa atong lungsud kanang nana-ingong sumusunod sa atong mga Manggugubut kana sila... nanagdawat dagkung suhol nanaglangoy sa kadato. ¡Mga bulahan! ¿Unsay sapayan alang kanila sa kalisdanan ug kakabus sa lungsud?
¡Oh! kagawasan, kagawasan! ¡kalayo nimo alang kanamo!
