os comhair Mr Browne a théas leis an chreideamh eile.
Thug Aunt Kate aghaidh ar Mr Browne, a raibh cár gáire air faoin tagairt dá chreideamh, a rá go deifreach:
“Ó, tá an ceart ag an Phápa i gcónaí agus nílim ag caitheamh amhrais ar sin. Níl ionamsa ach seanbhean óinsiúil agus ní leomhfainn a leithéid de rud a dhéanamh. Ach tá dea-bhéas daonna is gnáth-bhuíochas i gceist mar sin féin. Agus dá mba Julia mise déarfainn suas le béal an Athar Healey...
“Agus ar aon nós, Aunt Kate,” a dúirt Mary Jane, “tá an-ocras orainn uile agus nuair a bhíos ocras orainn uile bíonn an-chantal orainn uile.”
“Agus nuair a bhíos tart orainn bíonn cantal orainn freisin,” a chuir Mr Browne isteach.
“Mar sin ní mór dúinn dul chun proinne,” a dúirt Mary Jane, “agus leanúint den díospóireacht ina diaidh.”
Ar an léibheann cheann staighre tháinig Gabriel ar a mhnaoi agus ar Mary Jane agus iad ag tuineadh le Miss Ivors fanacht don tsuipéar. Ach ní fhanfadh Miss Ivors, a raibh a hata curtha ar a ceann aici agus a bhí ag dúnadh cnaipí a fallainge. Ní raibh ocras dá laghad uirthi agus d’fhan thar an am a bhí beartaithe aici cheana féin, a deir sí.
“Deich nóiméad féin, Molly, a dúirt Mrs Conroy, “Ní cuirfidh sin moill ort.”
“Do itheadh greama féin,” a dúirt Mary Jane, “d’aithle an oiread rince a rinnis.”
“I bhfírinne, ní thig liom,” ar Miss Ivors.
“Is eagal liom nár thaitin an oíche leat beag ná mór,” ar Mary Jane le díomá.
