anois ag pian saolta ná aidhm aduain
Ní spreagann éagóir é atá fós le troid.
Bhí a sásamh acu: threascraíodar é.
Ach a Éire, d’fhéadfadh a anam
éirí ó na mairbh - féinics ón tine
nuair a gheallfaidh lá lena fhanaim’
Lá thugas dúinn ár Saoirse.
Ar an ló sin, fara an lúcháir,
brón amháin dhéanfaidh Éire
‘sea cuimhne Pharnell, a thit ar lár.
Shuigh Mr Hynes síos ar an tábla arís. Thit an seomra faoi thost i ndiaidh an duain agus ansin thosaigh gach aon duine ag bualadh bos: go fiú amháin Mr Lyons féin. Lean an moladh go ceann scaithimh. Nuair a chríochnaigh sé, d’ól an lucht éisteachta go léir óna mbuidéil gan focal astu.
Poc! Phreab an corc as buidéal An Eidhnigh, ach d’fhan Mr Hynes go tochtmhar ina shuí agus lasadh ina cheann nocht. Shílfeá nár airigh an cuireadh.
“Bullaí fir, Joe!” a dúirt Mr O’Connor, agus é ag baint a dhuilleoga toitín agus a spaga a cheilt an chorraithe air.
“Céard a deirir faoi sin, Crofton?” a dúirt Mr Henchy d’ard-ghlór. “Nach iontach é? Há?”
Dúirt Mr Crofton gurbh aiste filíochta den scoth é.
