တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွတ်စေလိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ လက်ဆုပ်ဖြင့် အင်္ဂါဇာတ်ကို ညှစ်စဉ်သုက်လွတ်၏။ပ။
သုက်မလွတ်ချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၃၃-၃၄)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွတ်စေလိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ကောင်းကင်၌ ခါးကို လှုပ်စဉ်သုက်လွတ်၏။ပ။
သုက်မလွတ်ချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၃၅-၃၆)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် ကိုယ်ကို ဆန့်စဉ် သုက်လွတ်၏၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း လွတ်စေလိုစိတ် မရှိသော ရဟန်းအား အာပတ် မသင့်ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၃၇)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွတ်စေလိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ကို ဆန့်စဉ် သုက် လွတ်၏။ပ။
သုက်မလွတ်ချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၃၈-၃၉)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွန်စွာ တပ်မက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မိန်းမ၏ အင်္ဂါဇာတ်ကိုကြည့်ရှု၏၊ ထိုရဟန်းအား သုက်လွတ်၏၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ သို့သော်လည်း ရဟန်းတို့ လွန်စွာ တပ်မက် သော စိတ်ဖြင့်မိန်းမ၏ အင်္ဂါဇာတ်ကို မကြည့်ရှုအပ်၊ ကြည့်ရှုသော ရဟန်းအား ဒုက္ကဋ်အာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၄၀)
၂၆၇။ တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွတ်စေလိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သံကောက်ပေါက် 'သော့ပေါက်'သို့ အင်္ဂါဇာတ်ကို သွင်းစဉ် သုက်လွတ်၏။ပ။
သုက်မလွတ်ချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၄၁-၄၂)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် လွတ်စေလိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သစ်သားဖြင့် အင်္ဂါဇာတ်ကိုရိုက်ပုတ်စဉ် သုက်လွတ်၏။ပ။
သုက်မလွတ်ချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း သံဃာဒိသိသ်အာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၄၃-၄၄)
