မသေချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်း ပါရာဇိကအာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၁၀)
တစ်ရံရောအခါ ဆွမ်းခံ ရဟန်းတစ်ပါးသည် အဆိပ်ပါသော ဆွမ်းကို ရလာခဲ့၍ ဆွမ်းစားဇရပ်သို့ယူခဲ့ပြီးနောက် ရဟန်းတို့အား စားဦးကို လှူလေ၏၊ ထိုရဟန်းတို့သည် သေကြကုန်၏၊ ထို (စားဦးလှူသော) ရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။
ရဟန်း သင်သည် အဘယ်စိတ်ရှိသနည်းဟု (မေးတော်မူရာ)
မြတ်စွာဘုရား တပည့်တော်မသိပါဟု (လျှောက်ထား၏)။
ရဟန်း မသိသော ရဟန်းအား အာပတ် မသင့်ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၁၁)
တစ်ရံရောအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် စမ်းသပ်လို၍ ရဟန်းတစ်ပါးအား အဆိပ်ကို ပေးရာ ထိုရဟန်းသည် သေလေ၏၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။
ရဟန်း သင်သည် အဘယ်စိတ်ရှိသနည်းဟု (မေးတော်မူရာ)
မြတ်စွာဘုရား တပည့်တော် စမ်းသပ်လိုစိတ် ရှိပါသည်ဟု (လျှောက်ထား၏)။
ရဟန်း ပါရာဇိကအာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၁၂)
၁၈၂။ တစ်ရံရောအခါ အာဠဝီမြို့သား ရဟန်းတို့သည် ကျောင်းမြေရာကို စီရင်ပြုလုပ်ကြရာ ရဟန်းတစ်ပါးသည် အောက်မှ နေ၍ ကျောက်ကို ပင့်မြှောက်၍ ပေး၏၊ အထက်က ရဟန်းသည် မကောင်းသဖြင့် ကိုင်ယူသည်ဖြစ်၍ ကျောက်သည် အောက်က ရဟန်း၏ ဦးထိပ်၌ တည့်တည့်ကျ၍ထိုရဟန်းသည် သေ လေ၏၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်းသေစေလိုစိတ်မရှိသော ရဟန်းအား အာပတ် မသင့်ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၁၃)
တစ်ရံရောအခါ အာဠဝီမြို့သား ရဟန်းတို့သည် ကျောင်းမြေရာကို စီရင်ပြုလုပ်ကြရာ ရဟန်းတစ်ပါးသည် အောက်က နေ၍ ကျောက်ကို ပင့်မြှောက်၍ ပေး၏၊ အထက်က ရဟန်းသည် သေစေလို၍အောက်က ရဟန်း၏ ဦးထိပ်၌ ကျောက်ကို လွှတ်ချလေရာ ထိုရဟန်းသည် သေလေ၏။ပ။
ထိုရဟန်းသည် မသေချေ၊ ထိုရဟန်းအား တွေးတောမှု 'သံသယကုက္ကုစ္စ' ဖြစ်၏။ပ။ ရဟန်းပါရာဇိကအာပတ် မသင့်၊ ထုလ္လစ္စဉ်းအာပတ် သင့်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။ (၁၄-၁၅)
