Muxammasi Shavkat Iskandari bar G‘azali Xislat

by Sidqiy Xondayliqiy

Har damda ming balog‘a bo‘lg‘an duchor kafshim,
Yuz joyidan yamalg‘an choruqvor kafshim,
Qiymoqqa tavba qildim emdi du bor kafshim
Erdi oyoqlarimg‘a ko‘p tangu tor kafshim,
Siqtiyu qildi oxyr yurmoqqa zor kafshim.

Eskib oxir uzuldi charmini toru pudi,
Emdi yetar ziyoni bo‘lg‘usi qayda sudi.
Ko‘zumg‘a yaxshiroqdur ko‘runmasa vujudi,
Ustodin olg‘animda erdi ajab namudi,
Bosmoqqa aylar erdim tuproqqa or kafshim.

Kafshimdin erdi bo‘lsam har yerda qilu qolim,.
Qatiq bosarg‘a yerg‘a kelg‘ay edi vubolim,
Boqib yuzig‘a har dam xushnud o‘lurdi holim,
Yo‘l uzra yurganimda ilkimda ro‘ymolim,
Artar erdim damodam bo‘lsa g‘ubor kafshim.

Charmisi erdi qattiq sarpanchasi muloyim,
Ya’ni edi avvalda kiymoqqa bopu qoyim.
Topqay edi halovat kiygan chog‘ida poyim.
Yangi ekanligida izzatda erdi doyim,
Eskibdi, ketdi qadri, ko‘p bo‘ldi xor kafshim.

Yoqqanda bo‘lg‘ay erdi yomg‘ur suvig‘a jiq-jiq,
Tashlar edi o‘zini ko‘runsa qayda balchiq,
Har dam ushbu sababdin ko‘nglum bo‘lur edi diq,
Dastlaklari bosildi, bir yonga bo‘ldi qiyshiq,
Katta-kichik bu holda ko‘rsa kulor kafshim.

Kafshimni ko‘rsa har kim hargiz so‘rashmas erdi,
Har do‘stlar tag‘ofil aylab qarashmas erdi,
Bir o‘zga kafshlardek izzat talashmas erdi,
Ko‘p kafsh ichida qolsa aslo adashmas erdi,
Kiymay agarchi qo‘ysam ming yil turor kafshim.

Qasdi bilan tamosho bo‘lgan chog‘ida yer loy,
Qo‘ymay oyog‘in aslo kiyg‘ay edim yilu oy,
Ko‘p qadrdon edilar menga bu ikki fattoy,
Fattoyi o‘g‘risidin yeshgan yerimda qo‘rqmoy,
Tushganda takyalarga tanho yotor kafshim.

Ey voy ta’nangizning o‘ldum achchiq so‘zidin,
Har yerda toki ko‘rdum qochtim aning ko‘zidin,
Tunda uyolur erdim gardunni yulduzidin,
Mashimni gulchinini to ilgari o‘zidin,
Ham qildi tilka-tilka bu nobakor kafshim.

Yo‘qluqni yo‘q iloji dardiga menda Shavkat,
Ushbu sababdin ortar hardamda yuz malomat,
Bul kunda turfa bo‘ldum beqadru ketdi qiymat,
Qiysam agar biror oy men oni boz Xislat,
El ichra kilg‘ay erdi majnunshior kafshim.