Minschen bi Hamborg rüm/Dat grote Prieskegeln

Dat weer en heel gemischte Gesellschaft, de dar tosamlopen weer, ole Kerls un junge Lickers, Spittelfixen un Bachusse, de öwer tweehunnert Pund mit sik rümdrögen, Riesen, de ut de Dackrönn' eeten kunn un verwossen Dwarks, de sik binah för Geld harrn sehn laten kunnt. Am meisten müß man sik wunnern, dat so veel Lüd all an'n Maandagmorgen nix Beters to dohn harrn.

Gliek an den ersten Vörmiddag smeet en Smid ut de Stadt 39 Holt.

Dat weer den Weert nich recht, un he harr nu veel to reden un to stüern, dat he de Lüd man ranhal.

Dat würr noch twintigmal smeeten, erklär he woll den Dag hunnertmal.

Awer dat dröp an de ersten fiev Dag nich in. De 39 stünn' ümmer ganz alleen up ehr eensam Höchde. Den Smitt koß dat en arigen Hümpel Geld; denn jeden Dag müß he ja gegen Abend mal nah'n Rechten sehn un tom Sluß müß he ümmer en Runn' för all de Kegelers un Japsnawels utgeven.

Endlich keem de letzte Dag ran. All fröhmorgens füng' dat Boßeln an. Dat hör sik as en Gewitter ut de Fern an, dat nich voröwer gahn wull. Gegen Middag weer dat Kegelhus all vull von Minschen. De grote Vördeel stünn' vull von Fahrräder. Twee Kellners un dree Mätens harrn genog to dohn, all' de Gäst to versorgen. De Gäst harrn keen Tied, sik an'n Disch to setten; se vertehrn ehr Beer un Botterbrod in'n Stahn.

Up eenmal würr dat still.

»Wat is dar los?«

»Dar hett jemand öwersmeeten.«

»Wer denn?«

»Ik glöv en Grönhöker ut Barmbeck, veertig hett he smeeten.«

Awer de bleev ok nich an't letzte Bott sitten; denn so üm Kaffeetied weer Een mit 41 dar un noch darto en Herr, de garnich veel kegelt harr, de also nich mal to de Zünftigen un Vullberechtigten tellt würr.

Gegen Abend stünn' de grote Dörchfahrt stiev vull Wagens. De Husknech harr veel to dohn all' de Peer in'n Stall ünnertobringen.

In de grote Gaststuv harrn sik all mehr as en Dutz von de Kegelers torüggtrocken un verdrünken ehrn Grull in Beer un Wien.

»Up so'n Bahn lett sik keen reelle Kugel smieten.«

»Mi schient, dat geiht öwerhaupt nich mit rechte Ding' to.«

»Dat is ok min Snack; min letzte Kugel harr wenigstens acht verdeent, eben so god as de annern; awer se is mit söß affklappt. Tru eener de Kegeljungs un de Schriewers.«

Up de Kegelbahn weer gegen Abend de Feldslacht up de Höchde kamen. All' de Böhnhasen, Blangbilöpers un Fuschers müssen torüggstahn. De olen bewährten Helden harrn alleen dat Wort, un ehr Kugeln reden en harte Sprak.

Wenn jemand in'n ersten Worp blot söben smeet, so bölk he den Schriewer to: »Weg! – frisch!« Denn mit söben kunn he blot sin' Satz utschänn', wenn de annern ok noch so god weern.

Se harrn Rock un West von't Ledder trocken, Ringkämpfer ganß un gar.

Een keek den annern scharp up de Fingern. Keener dörf mit de Kegeljungs snacken un sik nich mit de Schriewers dörch de Fingersprak verstännigen. Ok an Eeten un Drinken würr nich mehr dacht.

Abends Klock tein smeet en grote Meister mit scharpe Ogen un en langen sekern Arm 43 Holt. Da würr dat still as in de Kark. Blot de Unparteiischen bröken ut Wehldag in en »Hurrah« ut.

Kort darup smeet en lütte Discher von de Waterkant ok 43, un höger kunn dat keen Minsch bringen.

Klock elben weer dat Kegeln ut, un nu güng' dat Affkegeln los.

Erst beraden se sik lang'. Toletz würrn se sik eenig. Se wulln sik nich lang' affmarachen. Jeder schull blot dreemal smieten un denn schulln de Kegels tellt warrn.

Nu würr dat wedder heel still. Awer dat Spill weer bald to Enn'. De Meister smeet veeruntwintig un de Discher fievuntwintig. Liekers mök de Meister keen verdreetlich Gesicht. De Beiden weern sik nämlich all vörher enig worrn: se wulln den Kram tosamsmieten un sik den Scheel deeln.

De Sieger awer kreeg nu en groten Kranß üm de Schuller, den de Kegelklub »Rummelputt« stift harr, un twee handfaste Kerls drögen em von de Kegelbahn in de Gaststuv, wo he nu 138 Glas Beer utgeven müß.

Dat beste Geschäft awer mök de Slachter, de den Ossen un dat fette Swien von de Siegers för en billigen Pries köff. Dat Geld deeln se sik in de Nebendönß un geben sik de Hand, wenn't mal wedder so keem, denn wulln se dat wedder so maken.

Schad, de groten Prieskegeln würrn all in dat nächste Jahr verbaden.