L surëdl
L surëdl
Na sëira, canche l fova bele scur, ie jit dal ciamp a cësa n' oma diligënta cun si doi mutons. Eco sula mëisa n lumin che vardova. Iuere se n fajova marueia y à dit: "L ne n' ie plu stat degun te cësa; chi à pa mpià la lum?" Y Greatl à dit: "A ma, chi auter che l pere! segur iel ruà ntant dala zità a cësa". I mutons l à cris y l à giatà snel te stanghedun, cun si granda legrëza. L di do ai restelà su fën sun si gran pra, l pere, l' oma, l mut y la muta. L dajova surëdl scialdi linëus y bel, y i mutons a mustrà na gran legrëza dessëura. Po à l pere dit: "Inier ëis' a snel ndevinà, che ie é mpià la lum te nosta stua; ma sce cunscidrëis chësta beliscima lum sun ciel, chël bel surëdl, ne ve dëssa tumé ite, chi che l à mpià?" y Greatl à dit: "o sci, Chël Bel Die l à fat. L mënder lumin ne verd no da se nstës; donca muessel nce vester un ch' à mpià l surëdl". "Nsci iela", à dit Iuere cun alegrëza; "Idie à fat dut. Surëdl, luna y stëiles, ierba, flëures y lëns, y dut chël ch' udon ntëur a nëus, ie si lëur".
L ciel, la tiera, dut chël che ie, nes mostra l gran Idie.