Läuschen und Rimels/En Rock möt dorbi äwrig sin

De oll Schipper Bradenal,
De führt för Kopmann Bolzendalen
Von Rostock oft nah Fehmern dal,
Üm Tüften, Speck un Botter dor tau halen
Un andere Vertehrungsmiddel.
De Oll, de drog en slichten Kittel,
Denn sin Verdeinst, de was man swack;
Un was sin Utkunft ok man spirlich,
Hei was doch ümmer tru un ihrlich,
Rein was sin Hand un rein sin Jack.
[355]»Je«, seggt denn mal ein von sin Frün’n,
»Du deihst wohrhaftig wohre Sün’n
An di un an din Fru un Kinner.
Schriw doch en Rock dor mal mit rinner
Mang all de Botter un den Speck!
De Kopmann hett allein Gewinn,
Du arbeitst för en puren Dreck:
En Rock möt dorbi äwrig sin.«

Hei markt sick dit. – Dat negste Mal
Kümmt hei taum Kopmann Bolzendal
Un reikt em sine Reknung in.
De Kopmann kickt de Reknung nah.
Sei stimmt. »Ja«, seggt hei, »ja!
Sei’s richtig. Äwer dese Posten? –
För’n nigen Rock, de sall twölf Daler kosten?
Wo kümmt de nige Rock hir rin?«
»Je«, seggt nu uns’ oll Bradenal,
»Sei segg’n jo all’, Herr Bolzendal,
En Rock möt dorbi äwrig sin.«
»Wat hir, wat dor!« seggt Bolzendal,
»So lüdt bi mi hir nich de Klock!«
Un strickt den Oll’n, der Deuwel hal!,
Dwas dörch den schönen, nigen Rock.

De Oll, de geiht. Sin Fründ, de trefft en
Des Abends in en Gastlokal.
»Gu’n Abend, Jochen Bradenal!
Na, wo güng’t denn mit din Geschäften?«
»Je, dor kamm’ck in Verlegenheiten.
Denn von den Rock wull hei nicks weiten,
Den wull hei mi nich mit bereken,
Den hett hei glatt mi rute streken.«
»Wo? Di mag jo de Düwel plagen!
Hest du den düdlich rinne set’t?«
»Ja, in de Reknung heww’ck en dragen
[356]Un heww em up twölw Daler schät’t.«
»Je, ja, je, ja! Kennst du nich Bolzendalen?
De Ort, de ward di schön bi ’Schätten’,
De ward för di en Rock betahlen!
Ne, mang de Botter möß’t du’n setten,
Du mößt em in de Botter steken,
So ein in’t anner;
In’n Bogen mößt du em bereken.«
Un set’t sick an den Ollen ranne
Un ward mit em mal düdlich spreken.
»Versteihst mi nu?« – »Ja, ick verstah.«
»Na, Bradenal, denn dauh dornah!«

De Oll, de geiht un führt denn wedder,
Vel kläuker makt, nah Fehmern nedder
Un kümmt taurügg un reikt sin Reknung in.
De Kopmann nimmt s’ un lacht un fröggt,
Ob wedder ok en Rock d’rin stünn?
Dunn lacht oll Bradenal un seggt:
»Ja, Herr, de steiht dor wedder in,
Un’n Rock möt dorbi äwrig sin.
Doch ditmal kän’n Sei lang naug reken;
Ick heww em in de Botter steken.«