Läuschen und Rimels/De Tigerjagd

Up Fischland is’t en wohren Spaß,
Dor heiten s’ alltausamen Klas.
»Klas, segg mal, Klas«, so fröggt de ein,
»Klas, hest du minen Klas nich seihn?«
»Ja«, antwurt denn de anner, »Klas,
[83]Din Klas, de gung mit minen Klas
Tausamen nah Klas Klasen sinen Klas.«

Na gaud! Von Klas Klasen sinen Klas
Vertell ick jug en netten Spaß,
Den hei mi sülwst vertellt eins hett.
Dat Läuschen is ok gor tau nett.
So fung hei an: »Ick führt enmal
Up eine nige, smucke Brigg
Von Rostock nah Ostin’jen dal.
Dat was ’ne moy Fohrt, un’t durt ok nich
Grad all tau lang’, dunn läden wi
Ganz dichting vör Ostin’jen bi.
Na, wer dor jichtens weit Bescheid,
De ward mi instahn, dor is’t heit;
Un up de olle, nakte Brigg,
Dor brennt de Sünn ganz mörderlich.
Wi kakten in de Sünn uns Kaffe,
De Hälften Lüd verbrennten ehre Näsen,
Dat Hor, dat snirrte von den Kopp so ’raffe,
De Tunner in de Tasch fung an tau gläsen,
Un unsern ollen Stüermann,
Den smölt’ten sine Knöp herunner von de Jack;
Dat ganze Schipp, dat fung tau dampen an,
As wenn so’n Walfisch rokt Toback.
’Klas, spaud di, kumm!’ seggt uns’ Kaptain,
’Wi will’n mal ranner an dat Land
Un will’n uns dor mal an den Strand
Eins nah en beter Flag ümseihn.
Wenn dit en beten länger durt,
Denn seng ick an, halw bün’ck all smurt.’
Na, dat was gaud. Wi kemen denn
Ok an dat Land heran un läden
Uns an den Strand in’t Käuhle hen,
Wo olle Tunnen liggen deden.
Wi legen achter eine grote Tunn,
[84]De von de annern afsid stunn
Un de woll mal eins lack was word’n,
Denn unnen hadd sei keinen Born.
Na, de Kaptain, de hir all wüßt Bescheid
Un in Ostin’jen öfter west all was,
De seggt tau mi: ’Hir giww man düchtig Paß,
Wat sick kein Tiger wisen deiht;
De Tigers sünd hir gor tau slimm,
Sei lopen hir tau Lan’n herüm –
Du kannst mi dat tau glöwen, Klasen –
Grad as in Meckelnborg de Hasen.’
Un as hei so nu noch vertellt,
Dunn was mi dat doch liksterwelt,
As würd sick achter mi wat rögen.
Ick ward mi üm de Tunn ’rüm bögen,
Gott’s Dunner! wo verfirt ick mi,
En Tiger, de stunn dichting bi.
’Herr Jesus! Kiken S’, Herr Kaptain,
Du leiwer Gott! Dor steiht all ein.
Wo sall dit warden? Gott erbarm!’
’Swig still’, seggt de Kaptain, ’mak keinen Larm,
De sall’e her, lat mi man maken,
Denn ick verstah mi up so’n Saken;
De sall ut’t letzte Lok bald pipen,
Dat’s einer von de rechten ripen,
Paß du mal up! Den will w’ uns gripen.’
Un as hei dit hett eben seggt,
Dunn makt de Tiger einen Sprung,
Doch de Kaptain, de kippt dat Fatt tau Höcht,
Un in den ledd’gen Born, dor fung
Hei glücklich unsen Tiger in.
Dunn kippt dat Fatt hei wedder üm.
Fast satt de Tiger! Fixing dunn
Sprung hei heruppe up de Tunn,
Un ick sprung ok tauglik mit ’rup;
So set’ wi beid denn baben up,
[85]Un unner uns, dor prust un mau’t dat Dirt
Un kratzt un wirtschaft’ un regiert
Un makt denn so’n Upstand schir,
As wenn de Deuwel unklauk wir.
Herr Jemine! Wo würd mi gräsen!
’Klas Klasen’, seggt nu de Kaptain,
’Paß du mal up, du wardst dat seihn,
Hei stött mit sin gefährlich Wesen
Tauletzt de olle Tunn noch üm,
Un denn ward de Geschicht irst slimm.’
Un dorbi langt hei in dat Spundlock rin
Un kriggt den ollen Tiger swinn
Bi sinen langen Start tau faten.
’Nu kumm mal her und fat mit an!
Wi dörw’n em nu nich fohren laten.’
En jeder höllt nu, wat hei kann.
Nu fängt dat Dirt denn an tau bröllen
Mit eine wohre Ossenstimm
Un towte in de Tunn herüm,
Dat wi binah herunner föllen.
’Herr’, segg ick, ’wenn de Start nu ritt,
Un wenn hei ut de Hand uns glitt!’
’Holl du man wiß, hei ward nich riten,
Ick weit Bescheid un kenn de Switen;
Ick bün hir früher jo all reis’t
Un heww all männig Tigerbeist
Bi sinen Start tau hollen hatt.«
Kum hadd hei’t seggt, dunn slogen wi en Rad,
Dunn kippt, so as dat Beist sick rögt,
De olle dwatsche Tunn tau Höcht
Un de Kaptain un ick herunn,
Un’t Beist was rute ut de Tunn.
’Holl wiß!’ röppt de Kaptain, ’holl wiß!
Süs kriggt de Racker uns tau packen.
Klas Klasen, holl! Wi sünd verluren süs! –
Nu neiht’e ut! Nu spuk di unn’re Hacken!’
[86]Ick höll un höll nu allermeist,
Un furt gung nu mit uns dat Beist,
Furt gung hei mit uns buschherin;
Wi beiden ümmer achter d’rin.
’Dat holl de Düwel ut, Kaptain!
Dat Dirt, dat is tau fix tau Bein.’
’Ja’, seggt hei, ’ja! Dit is de Lasch’!
Beholl man ümmer frische Krasch’!
Dat Lopen sall nich ewig duren,
Wi sünd dörchut noch nich verluren!’
Un dormit wickelt hei un wünn
Den Start sick üm de Hand herüm
Un slog en groten Knuppen in.
’Klas Klasen, so! Nu lat man los!’
Ick let nu los, un fläuten gung’e.
Herr Je! Wo let dat doch kurjos!
Wo towt de Tiger un wo sprung’e!
Wo würd hei in dat Holt rin bündeln,
Wo kratzt hei ut mit dat oll Fatt,
Dat hir bald in den Busch satt fast,
Bald an den Bom heran ded tründeln!
Dat was putzlistig antauseihn.

’Klas Klasen’, seggt nu de Kaptain,
’Du wirst woll sihr in Ängsten, Maat?
Paß up un hür up minen Rat:
Wenn du mal büst recht in Gefohren,
Wo di dat Metz steiht an de Kehl,
Denn fang nich gliksten an tau rohren
Un schri un jammer nich tau vel,
Denn fat dat Ding an’n Start geswinn
Un slag en dücht’gen Knuppen ’rin.’«