Läuschen und Rimels/De Jagdgeschichten

Drei olle Gesellen von Jägerort,
De seten mal trulich tausamen,
Un’t hett ok gor so lang nich wohrt,
Sünd s’ in’t Vertellen kamen.

Sei seten tausamen vör’t Abenlock,
Vertellten sick olle Geschichten;
In’t Rühr, dor stunn en Pöttken Krock,
De Lippen mal antaufüchten.

De Keinflamm schot bald up, bald dal
Un smet so’ne flackernde Lichter
[225]Un lücht mit ehren roden Stral
Herin in de grisen Gesichter.

Dunn seggt de ein, oll Rahfaut was ’t:
»Up Stun’ns is’t niderträchtig;
En jeder glöwt man, wat em paßt,
Dat anner is em verdächtig.«

»Ja«, seggt oll Voß, »nu glöwt mihr kein;
Wenn wi von Jagd berichten,
Denn stimmen s’ all glik äwerein:
Oh, wo! ’t sünd Jagdgeschichten!«

»Ja«, seggt oll Rohd, »un jeder deiht,
As wir’n dat luter Lägen;
Un Jagdgeschichten nennen sei’t,
Wat wi mit Ogen segen.«

»Taum Bispill man«, seggt Rahfaut, »will man seggen,
Wenn ick ’ne wohr Geschicht bericht,
Dor ward sick männigein dorwedder leggen
Un segg’n, dat is ’ne Jagdgeschicht;
Un de Geschieht is würklich wohr. –
Ick hadd mal vor en halw Stig’ Johr
En Häunerhund, was Pluto nennt.
Na, Vadder Voß, du hest em kennt,
’ne staatsche Fahn, en beten bunt,
Doch schadt em nich, was en kaptalen Hund,
Stammt noch von Dahlitz sine Raß.
Mit den hadd’ck mal en netten Spaß:
De Hund was hellsch up’t Apportier’n,
Un ick un Dahlitz seten mal tausamen,
Dunn müßt taufällig grad de Stubendirn
Taum Füermaken rinne kamen;
Sei hadd ’ne Schüpp vull gläugnig Kahlen,
Un de oll Schüpp was woll tau vull,
[226]Genaug, wat Tügs, dat föll hendalen.
Na, min oll Vadder Dahlitz schull
Un seggt: ›Bring’ fix ’ne Tang herin!‹
›Ih, ne‹, segg ick, ›lat sin, lat sin!
Min Pluto kann s’ jo ranne halen.‹
Un: ›Pluto! Hir! Da! Faß! Apport!‹
De Hund ok glik d’rup in, un – kort,
Hei apportiert uns all de Kahlen.«

»Je, Vadder«, seggt oll Voß. – »Je, Vadder«, seggt oll Rohd.
»De Sak ...«, seggt Voß. – »De Sak ...«, seggt Rohd,
»Min Glowen is süs ok woll tämlich,
Indessen doch ...« – »Dat glöw ji nich?
Meint ji, min Pluto wir so dämlich,
As hei de Kahlen ranne bröcht,
Dat hei dat Fü’r namm in de Snut?
Hei böhrt tauirst den Achterbein tau Höcht
Un ded sick irst de Kahlen ut.«
»Ja, dat hett denn en annern Grund«,
Seggt Voß. – »Ja«, seggt oll Rohd,
»Hei makt sick irst de Sak kommod.
Ja dat, dat glöw ick von den Hund.«

»Ja, Vadder«, seggt oll Förster Rohd,
»Wat wohr is, möt wohr bliwen,
So’n Hund sin Klaukheit is so grot,
Dor kann ein Bäuker von schriwen.«
»Ja«, seggt oll Voß, »dat is bekannt,
Weck von de ollen Tölen,
De deiht taum Minschen blot de Hand
Un Sprak un Utsicht fehlen.«

»Ja«, seggt oll Rohd un langt in’t Rühr,
»Un dat s’ den Krock nich mägen,
[227]Süs süll’n wi s’ nich von uns’ Kalür
Tau unnerscheiden dägen.«

»Tum Bispill man«, seggt Voß, »ick hadd mal einen,
Güng as de annern up vier Beinen,
Doch satt dor woll wat anners in,
Denn wenn de Hund vör Häuner stünn,
Denn künn ji segg’n: Allong! Avang! –
Min Caro kihrt sick gor nich dran.
Ji künnt en locken, künnt en fleuten,
Ji künnt en slahn, ji künnt en scheiten –
Hei dreiht sick üm un kek jug an,
Schüddt mit den Kopp un swenkt de Fahn
Un blew denn stiw un stramm bestahn.
Un üm den Hund müßt ick so hundsvöttsch kamen!
De Förster Slang’ hadd mal so’n Semeristen,
Denn hadd hei up de Jagd mitnamen;
Na, de oll dämlich Bengel müßt en
Vör’n Voß anseihn un – denkt jug! – schot
Den Hund vör mine Ogen dod.«
»Pfui, dat was jo entfam!« seggt Rohd.
»Ja«, seggt Rahfaut, »indessen mit dat Stahn,
Dat kannst du grad’ nich wat besonders nenn’n.«
»Ih, Vadder, horch doch irst an’t En’n!
Ick wull vertellen, wo’t mi sülwen gahn:
De Hund was dod, un in de Häunertid
Gah ick mit Slangen äw’re Stoppel –
Nu denkt jug mal, wat dunn geschüht!
Wi wiren taufällig in de Preisterkoppel,
Mit einmal künn’ck nich wider gahn,
Vör’n Tüftenfeld blew ick bestahn
Un kek dor in de Tüften rin;
Oll Slang, de rep – je ja! ick stünn.
›Kumm hir doch her!‹ – Je ja! ick stünn!
Ick schüddt den Kopp, ick kek em an,
Un hadd’ck en Start hatt, hadd’ck em rögt.
[228]Na, Slang’, de kamm nu nah mi ’ran,
Un hurrrr! vör mit tau Höchten flög’t,
Dunn was ick los, weg was de Bann!«

»Je, Vadder ...«, seggt Rahfaut. »Je, Vadder ...«, seggt oll Rohd,
»Min Glow is frilich tämlich grot,
Indessen doch – dat mit dat Bannen
Woll nich up Stun’ns mihr glöwen kann en.«
»Wirst du’t nich«, seggt Rahfaut, »ick säd: hei lüggt,
Dit is denn woll so’n Jagdgeschicht.«
»Na, wenn’ck jug äwerst seggen dauh,
Wo’t mit de Sak gung richtig tau,
Denn ward ji glöwen, wat ick spraken:
As Caro müßt so hundsvöttsch starben,
Dunn let’ck sin Fell mi nahsten garben
Un let dorut ’ne West mi maken;
De hadd ick an. De West, de stünn,
As ick wull in de Tüften rin:
De West, de stunn jo vör de Häuner,
Un ick stünn mit.
Na, glöw ji dit?
Nu red mal einer!«
»Ja«, seggt oll Rohd, »ja, dat kann sin,
Denn stünnst nich du, de West, de stünn.«
»Caro’n sin Fell!« seggt Rahfaut, »so?
Denn makst nich du, denn makt de West tiboh!
Nu dat du’t uns vertellst utführlich,
Nu is de Sak jo ganz natürlich.«

Sei redten d’räwer nu hen un her;
Stats süs von Dannen un von Bäuken
So redten s’ jetzt von ungefähr
Von nicks as Bannen un Späuken.

[229]Oll Voß vertellt ’ne Späukgeschicht,
Oll Rahfaut weit s’ noch beter,
Oll Rohd stüt’t sin vergritzt Gesicht,
Recht as en Spitzbauw let’e,

Un richt’t sick up un seggt tau en:
»Will jug en Stück vertellen,
Un wenn de Sak nich wohr is, denn
Sält ji mi Lägner schellen.

Den letzten Frühjohr vör drei Johren,
Dunn güng ick mal herin nah Wohren,
Wull Pulver halen, min was all.
Bi Zeunern kreg’ck en denn ok ball,
Un as dat an tau düstern fung,
Namm ick min Flint un Tasch un gung.
Dat was son’n richtig Sneppenweder,
En beten grusig un nich kolt
Un nich en lüttes Spirken Wind.
Nu heww ick an de Mod’ menleder,
Dat, wenn ick kam dörch Busch un Holt,
Gah’ck ni nich mit ’ne leddig Flint.
Ditmal hadd’t noch en annern Grund:
Mi was dat kamen in de Kund,
Dat in Herrn von Aprillen sin Revir
En wunnerschönen Rehbuck stünn,
Un wenn’t ok in de Schontid wir
Un wenn’t ok grad nich min ded sin,
’t kunn ok den Hals jo just nich kosten.
Na, min oll Flint, de streute sihr,
Ick nem denn nu en gaud Deil Posten
Un ok ’ne Handvull Numm’ro Null
Un lad’t oll Ding bet baben vull
Un stell mi in den Holt nu an.
Ick stah, bet’ck nich mihr seihen kann,
Un smirks’ den Hund un will all gahn,
[230]Mit einmal brust dat dörch de Fichten,
De Dannen knacken, Telgen slahn,
Un dörch den Holt, dor flücht en Lüchten,
Dat was as Swewel antauseihn,
Hoch in de Luft, dor kraken Kreihn,
Min Hund de günst un krüppt mi mang de Bein,
De Stormwind packt mi von de Sid
Un smitt mi an ’ne olle Wid,
Un in min Angst, dor fat ick s’ üm.
›Gun Abend‹, seggt ’ne knarig Stimm,
›Holl di man wiß, Gevatter Rohd,
Holl di an mi, denn deiht di’t nicks.‹
Ick kik tau Höcht – en Kirl nah nigste Mod’,
In brunen Liwrock un ’ne nankängsch Büx,
Den heww ick stats de Wid ümfat’.
Na, ick verfir mi denn un lat
Den Kirl nu los, as höll’ck’ne Adder,
Un frag em denn: ›Wo so ans: Vadder?
Ick bün Großherzogliche Förster.‹
›Dat weit ick woll‹, seggt hei, ›min Bester,
Un einen rechten dägten büst.‹
Na, as ick mi taum Gehen rüst,
Dunn geiht de Zackermenter mit,
Un as hei nu so bi mi geiht,
Dunn seih ick, dat hei lahmen deiht
Un dat em hinnen up de Midd
Von’t Liw so’n Bimmelbammel sitt.
Na, mi würd snurrig denn tau Maud’;
Hei redt mit mi, un dat is gaud,
Ick antwurt dorup nich Swart noch Witt.
Na, endlich seggt hei: ›Vadder Rohd,
Wat hängt di dor so lang un grot
Den Puckel dal, wat is denn dat?‹
Un wil mi dat nu ketteln ward,
Segg ick: ›Dat is min Tobackspip.‹
›Ih‹, seggt hei, ›lat mi ’n beting smöken.‹
[231]›Ja woll!‹ Un denk: Nu büst du rip.
Na, hei ward nu den Flintenlop
Sick fluggs ok mang de Tähnen steken,
Un ick bün denn ok nich tau ful
Un treck den Drücker unnen af,
Un-paff!
Fohrt em de ganze Schuß in’t Mul.
Süh so, denk ick, süh so! Nu liggt’e.
Je ja! Je ja! – Hei sned en por Gesichter,
Schüddt sick en beten hen un her
Un säd dunn blot:
›Scharpen Toback, Gevatter Rohd.‹
Dunn wüßt ick, wer hei wesen ded.«

»Na«, fröggt oll Voß, »wer was de Gast?«
»Musch Urian, de Düwel was’t.«
Dunn stunn’ de beiden annern up
Un schüdden mit den grisen Kopp:
»Ne, Vadder, ne, du lüggst uns doch tau sihr,
Ne, an den Düwel glöw wi nu nich mihr.«
»Dat glöw ji nich?« – »Ne, Vadder Rohd!
Du lüggst uns rein üm den Kredit.
Vör dissen was de Düwel Mod’,
Nu lew wi in ’ne anner Tid.«
»Je, uns’ Herr Paster hett’t doch glöwt.«
»Ja, Vadder, dat’s ok sin Geschäft,
De Mann, de sall dor ok von lewen,
De kann dat ok un möt dat glöwen.«
Un nemen still ehr Tasch un Flint.
»Ne, Vadder, ne, dat is woll nicks.
De brune Kledrock un de nankängsch Büx
Un denn de Düwel! – Dat’s woll Wind.
Wer so wat seggen deiht, de lüggt;
Dit is ’ne richt’ge Jagdgeschicht.«