L'aura amara fa'ls bruelhs brancutz

by Arnaut Daniel

L’aura amara fa’ls bruelhs brancutz
Clarzir, que’l douç’ espeiss’ab fuelhs,
E’ls lètz bècs dels ausèls ramencs
Ten balbs e muts, pars et non-pars
Per qu’ieu m’esfòrtz de far e dir plazers
A manhs ? Per lei qui m’a virat bas d’aut,
Dont tem morir, si’ls afans non m’asoma.

Tan fo clara ma prima lutz
D’eslir lieis, dont cre’l còrs los uelhs,
Non prètz necs mands dos angovencs
D’autra. S’eslutz rars lo prejars,
Pero depòrtz m’es e d’ausir volers
Bons mots sens grei de lieis, dont tant m’asaut
Qu’al sieu servir sui del pè tro qu’al coma.

Amors, gara ! Sui ben vengutz ?
Qu’aissi tem fòrt si’m desacuelhs
Tals detz, pècs, que t’es mielhs que’trencs ;
Qu’eu sui fins drutz cars e non vars,
Ma’l còrs ferms fòrtz me fai cobrir mants vers,
Qu’ab tot lo nei m’agr’ops un bais al caud
Còr refregir, que no’i val autra goma.

Si m’ampara cilh que’m traütz
D’aisir si qu’es de prètz capduelhs,
Dels quèts prècs qu’ai dedins a rengs
L’èr fòrt rendutz clars mos pensars ;
Qu’ieu fora mòrtz mas fa’m sufrir l’espers ;
Que’lh prèc que’m frei, qu’aiçò’m ten lèd e baud
Que d’als jausir no’m val jòis una poma.

Douça car’ a totz aips volgutz,
Sofrir m’èr per vos manhs orguelhs,
Car etz decs de tots mos fadencs,
Dont ai manhs bruts pars. E gabars
De vos no’m tòrtz ni’m fai partir avers,
Qu’anc non amèi ren tant ab mens d’ufaut,
Antz vos desir plus que Dieu cilh de Doma.

Ara’t para, chants e condutz,
Formir al rei que t’èr escuelhs,
Car prètz, secs çai, lai es doblencs
E mantengutz dars e manjars.
De jòi la’t portz, son anèl mir[s] si’l ders,
Qu’an non estèi jorn d’Aragon que’l saut
No’i volgués ir mas çai m’an clamat : roma !

Faitz es l’acòrtz, que’l còr remir totz sers
Lieis cui domnei sens parsonièr Arnaut,
Qu’en autra albir, n’es fòrt m’ententa a soma.