Hanne Nüte un de lütte Pudel/Kapittel 16

    'T is wedder mal de Gösseltid.
De Lewark stiggt nah'n Heben rup
Un singt ehr helles Frühjohrslid;
De Bom, de driwwt sin brune Knupp
Un smitt dat letzte gele Bladd
As Deckbedd dal fög Gras un Krut.
De kiken jung un schämig rut
Un reden lis' von dit un dat,
Von Winters Noth, von Sommers Freuden.
Un ligg'n enanner in den Arm
Un flustern sacht: »wo warm! wo warm!«
Un hoch an'n Heben treckt de Kraun
Un stödd herun in ehr Posaun:
»De Luft is fri! De Luft is fri!
Mit Snei un Winter is't vörbi!«
Ehr Swager Aderbor, de steit
Vergnäuglich up den einen Bein,
Wil't nu bald Poggen geben deit,
Un kickt von't Schündack up den Rhein
Un klappert ruppe nah de Kraun:
»Fru Swägern, grüß vel mal von mi,
Ik kem des' Dag glik achter Di,
Ik hadd hir blot noch wat dau daun;
Ik müßt nah Hanne Nüte'n sein.«
Un flüggt herun un dröppt den Specht,
De is hir 's Winters äwer blewen,
Un warden beid sik hellschen freu'n
Bet endlich Aderbor em fröggt:
»Na, hett't hir wat Besonders gewen?« -
»»Mit Hanne Nüte'n?«« fröggt de Specht.
»»Ih, Arbeit hett hei hir jo fun'n,
Hei arbeit't in de Smäd dor un'n;
Un ok de Snider is hir blewen,
De Murer hett sik rümmer drewen
Den Winter dörch, nu äwer is
Hei hir in Arbeit wedder wiß.««
»Ih,« seggt de Aderbor un schellt,
»Wat uns de Snider un Murer gellt!
Ik frag', ob Hanne an sin Fiken
Mit faste, true Leiw noch höllt,
Wil deß ik äw're See müßt striken.« -
»»Dat weit ik nich so ganz gewiß.
Weit blot, dat hei in Arbeit is,
Hir un'n bi 'ne Fru Meisterin,
Wat noch en smuckes Wiw deit sin.«« -
»Gotts Dunner!« röppt de Aderbor,
»Wotau heww'n w' Di denn vörrig Johr
Hir bi em set't?
Na, dit is nett!
Hei sall den Jung'n für Untru schütten
Un lett em bi 'ne Fru Meistern sitten,
Un bi 'ne jung'! Weitst wat dat seggt?« -
»»Du hest gaud reden!«« seggt de Specht,
»»Mi geit't up Stun'ns man hellschen swack,
Dor sitt ik nu un hack un hack
Den leiwen langen Winter äwer,
Un denn un wenn man 'n lütten Käwer;
Ik heww allein mit mi tau daun.
Doch säd mi hüt de Smädsch ehr Haun:
De Ollsch, de leg em stramm tau Liw,
Sei set em hellschen up de Hacken
Un wull em hüt Pankauken backen;
Für Hannern wir ehr nicks tau riw.
Un wenn hei wir taum Graben gahn,
Denn wull sei em den Kauken bringen,
Un hadd ok so'ne Reden dahn:
Hüt müßt't ehr mit ehr Leiw gelingen.«« -
De Aderbor kickt langs de Näs'
Un stellt sik up den einen Bein -
Up dese Ort kann hei in des'
Verhältnissen am besten sein -
Un makt in de Geswindigkeit
Sik einen Slachtplan schön taurecht,
Un kickt tau Höcht un fröggt den Specht,
Wo Hanne Nüte graben deit.
De wis't em denn nu ok Bescheid.
De Oll, de flüggt dat Feld hendal,
Un up den Tun süht hei den Sprein:
»Matz, hest Du nich dat Rabhaun sein?
Oh, raup mi doch dat Rabhaun mal!«
Dat Rabhaun lett nich up sik luren,
De Aderbor, de bückt sik dal
Un flustert ehr wat in de Uhren;
Sei nickt em ja, dat süll geschein.
Hei flüggt up't Schündack wedder rup
Un stellt sik up den einen Bein. - -
Klock nägen geit de Smäddör up.
Fru Meisterin, so rund un slank,
En smuckes Wiw, so blink un blank,
So nett un sauber baben un un'n,
Trett ut de Husdör glau herut,
In'n slohwitt Dauk den Kauken bun'n:
»Dit sall Di smecken, Hanning Snut!
Un denn, un denn?... Wi warden't sein -
Natürlich All'ns in allen Ihren -
Hei is jo ok von Fleisch un Bein,
Un hett en Hart ok tau verliren.«
So trippelt sei de Strat entlang,
Un böhrt dat Röckschen in den Hög,
Wo Rönnstein un wo Pütten wiren,

    Bileiw! dat s' keinen Hamel kreg!
Un kamm s' denn wedder up den Drögen,
Denn let s' dat Röckschen ok nich dal,
Dat doch de Lüd ehr Beinwark segen.
So geit sei wider. Mit einmal
Geit't baben von dat Schünendack:
Klack, klack, klack, klack, klack, klack, klack, klack!
Sei kickt tau Höcht: »De Aderbor!
Dat is de irst in desen Johr.
Dat Teiken,« seggt sei, »wir nich slicht!
Schad is dat blot, dat hei nich flüggt,
Un dat hei sitt un klappern deit;
Denn sall jo Ein för't negste Johr
Vel Pött un Schötteln kappeniren. -
Na, dat is ok so'n Dämlichkeit! -
Un mi sallt säker nich passiren.
Na, grüß di Gott, du Langebein!
Wo sik dat doch so prächtig paßt,
Dat hüt grad ik tau irst di sein!
Kumm, bug' din Hus up mine Fast!« -
Sei geit nu wider nah den Fell'n
Wo ehr leiw Hanning Nüting gröwwt.
»So'n Teiken,« seggt sei, »sall doch gell'n!
Ein geit vel säk'rer an't Geschäft!« -
Nu kümmt en Graben. Dat's fital!
Dor unnen nah de Brügg' hendal,
Dat is tau wid. Man kort entslaten!
So'n Sprung is ehr all oft gelungen,
Sei hett all velmals höger sprungen.
Sei ward ehr Röckschen höger faten,
Set't an un springt nu: eins, zwei, drei!
Burrr! flüggt dat Rabhaun up nah baben,
Un de Fru Meistern in den Graben,
Un all ehr Schötteln sünd intwei,
Un all ehr Kauken dreck'ge Klümp,
Un ganz vull Modd ehr witten Strümp,
Un all ehr heite Leiw is käuhlt,
As sei dat kolle Water fäuhlt. - -

    Un as s' sik endlich rute ampelt,
Dunn steit sei dor un prust un trampelt
Un smitt den Kauken in den Sand
Un hett de Schören in den Hand
Un paßt s' tausam: »So hewwen s' seten.«
Ehr heite Leiw is ganz vergeten.
Un geit nah Hus - 't is ganz egal,
Ob dörch 'ne Pütt, ob up den Drögen -
Un lett ehr Röckschen deip hendal,
Dat blot de Lüd ehr Strümp nich segen.
Un kickt up't Schündack rup un seggt:
»De dämlich Aderbor hadd Recht!« -
De äwer stunn up sinen Bein
Un kek von't Schündack höhnschen runne
Un lacht vör sik - up des' Ort kunn 'e
Sihr spaßig un sihr spöttsch utsein -
Un klappert run: »Fru Meisterin,
Dat was woll nich nah Ehren Sinn,
För ditmal laten S't man bewen'n,
Dat namm doch tau en klät'rig En'n.«
Un flüggt herunne nah dat Feld,
Wo Hanne gröwwt, un seggt tau sik:
»Möt doch mal sein, wo hei sik höllt,
Un ob de Jung' noch up den Schick.«
Un as hei nu so räwer tüht
Un Hanne em dor fleigen süht,
Set't hei den Spaden bi de Sid
Un singt dat olle Kinnerlid:
»»Aderbor, du Langebein,
Wennihr willst du weg hir tein.««
Un Aderbor, de seggt: »Dat mag ik liden,
Hei denkt noch an sin Kinnertiden;
Sin Back is rod, fri is sin Blick.
Vel Glück, Jehann, vel Glück, vel Glück,
Vel Segen is för Di upsport;
Du hest Din Unschuld Di bewohrt.«
Un nimmt sin Flücjten in de Hand
Un segelt äwer Stadt un Land,
Un wo hei kümmt, dor is't en Freu'n:
»Wi heww'n den Aderbor all sein!«
Un as hei kümmt nu nah Gallin,
Dunn freu'n sik ok oll Smidten sin:
»Aderbor, du Rauder,
Bring' mi'n lütten Brauder!
Aderbor, du Nester,
Bring' mi 'n lütte Swester!«
Un bidd'n noch üm en nigen Segen,
Du leiwer Gott! un't sünd all nägen! - -

    Fru Meisterin dacht hen un her,
Kek Hannern an un kik't ehr Schör:
»Kein Bom föllt up den irsten Hau,
Ik hau noch eins un tweimal tau;
Hei is jo jung, ik ok jo noch.«
Un halt 'ne Wust von ehren Bähn:
»Na, Meckelnburger, eten S' doch!
Un drinken S'! Hir steit Win, min Sähn.«
Un uns' gaud Hanne? Ganz unschüllig
Vertehrt hei Win un Wust gedüllig.
Un gung Fru Meistern in ehr Kamer:
«Na, Meckelnburger, nu gu'n Nacht!
Un laten S' sik wat Leiwes drömen.«
Denn hujahnt hei: »»De grote Hamer,
De hett mi hellschen afmaracht.«« -
De Bengel süll sik brav wat schämen! -

    Vir Wochen nah den Aderbor
An'n Sünndagnahmiddag, dunn stünn
In ehre Käk Fru Meisterin
Un kakt en Pöttken Schockelor.
Un wat dortau? Pannkauken deden
Ehr eklich mal eins all verleden,
Ne, Waffelkauken müßten't sin. -
Hett Ein von Jug woll mal eins sein,
Wenn so'ne jung' Fru Meisterin
Tau Mehl un Rohm de Eier rührt,
Mit't Waffelisen rüm hadtirt,
Wenn s' mit ehr runden, drallen Bein
Herümme hüppt bald hir, bald dor?
Bald springt sei nah de Schockelor,
Bald möt sei nah de Waffeln sein,
Un möt dat Isen drein un wen'n.
Wo güng ehr dat so glatt von Hän'n,
As sei ehr sauber Arbeit dahn!
So smidig gung ehr Arm un rund,
Dat Ein dorup hadd swören kunnt,
Sei künn dormit en Knuppen slahn.
De lütten Bein un Arm, de flogen
So sträwig nett, so fix un licht,
De Kahlen gläun ehr ut de Ogen
Un von ehr frisches Angesicht.
Un unner ehren witten Dauk,
Dor brennt ehr lüttes Hart so heit
Un het't so hild un puckt so sleit,
As wenn oll Schultsch ehr Stuwenklock
In jede Stun'n fiw Virtel geit.
Un dat all üm de Schockelor
Un üm de Waffeln? Gott bewohr!
Ne, dorüm ward kein Hart nich rönnen,
Binah dörch Latzenschörten brennen;
Dit Wirken all von bin'n un buten,
Dit Rümhandtiren mit Arm un Bein,
Dir Hartenpuckern, dir Ogengläun
Is all för unsern Hanning Snuten.
De Schapskopp hett dat blot nich sein. -

    Den sülw'gen Abend satt Jehann
In'n Goren mit Fru Meisterin,
Vör Beiden stunn 'ne blanke Kann,
Un ut de Kann schenkt sei em in
Un reckt em ok de Waffeln hen:
»Na, Meckelnburger, drinken S' ut!
Un seggen S' mal, wo smeckt sei denn?« -
»»Heil prächtig,«« seggt uns' Hanne Snut,
Un drunkt sin Schockelor un packt
Den Teller sik vull Kauken vull,
»»Dit's noch nich un min Tähnen hackt.
Un wenn min Mutting ok woll wull,
Min Vader was partuh entgegen,
Dat in den Hus' würd Kauken backt.
So'n Kauken heww 'k meindag' nich kregen.«« -
Fru Meistern schenkt em wedder in:
»Denn was Ehr Vader woll recht hart?« -
»»Dat segg'n Sei nich, Fru Meisterin!
Hei slog mi woll den Puckel swart
Un was mi hellschen streng tau Tiden
Un kunn kein Leckermüler liden,
Doch heww 'k noch keinen Minschen funnen,
De mi so leiw un tru was sunnen.«« -
Hir würd Fru Meistern ehren Schörtenband
Verlegen üm den Finger win'n
Un süfzt un seggt: »Dat wir 'ne Schand!
So'n Minschen ward'n Sei vele finn'n. -
Ne, ne! De Öllern sünd tau hart,
Dat schellt und schellt un sleit un sleit,
Wenn mal so'n armes junges Hart
Nah'n lütten Mundsmack janken deit.
Dor was ik anners tau min Tid,
As mi min selig Mann hett fri't -
Ach Gott, ik was en junges Ding,
Un'n halw Johr heww 'k em jo man hatt -
Dor brukt dat man en halwen Wink,
Denn sorgt un lep ik all, un wat
Ik em von Ogen kunn aflesen,
Dat müßt nah sinen Willen wesen.
Ach Gott, dat sünd nu knapp twei Johr -
Ik weit dat noch, as wir dat hüt -
Dunn säd hei: »Kak uns Schockelor,
Ik heww dorup so'n Appetit.«
Un sein S', hir up dit itzig Flag -
'T was grad ok Sünndagnahmiddag -
Treckt hei mi noch up sinen Schot,
Un drünken Beid in Gottes Namen
In Leiw uns' Schockelor tausamen,
Un acht Dag' drup, dunn was hei dod.«
Un fung nu 'n Beten an tau plinsen
Un an tau süfzen, an tau günsen,
Un würd so trurig bi em sitten
Un läd, as müßt sei sik drup stütten,
De Hand up Hannern sine Schuller.
Den jammert dat, un trösten wull 'e,
Em würd weimmäudig ok tau Sinn:
»»Na, laten S' man, Fru Meisterin,««
Un strakt ehr äwer't glatte Hor. -
Herrgott, wo 's nu de Aderbor? -
»Ja,« seggt sei, »ik heww minen Ollen -
Ik heww em as en Prinzen hollen,
Un hei, hei het't mi ok vergullen,
Denn Hus un Feld un Smäd un Schün -
Sein S', Meckelnburger, All'ns is min;
Un up dit All kein Spirken Schullen.
Dat hett hei kort vör sinen End
För mi All set't in't Testament,
Dat hett hei Allens mit vermakt.«
Un rohrt dorbi ehr bittre Thran
Un hett ok gor tau kurlos dahn;
Un de oll Jung', de tröst't un strakt.
Sei höllt sik faster an em wiß,
Un hei rückt ranne in ehr Neg'. -
Ach Gott, wo woll dat Rabhaun is?
Dat't Rabhaun doch tau Höchten flög! -
»Ja,« seggt sei, »dat wull 'k All verdragen,
Doch dat 'k in minen jungen Dagen
So ganz allein stah in de Welt,
Sein S', Hanning, dat is taum Verzagen!
Wat helpt mi Gaud, wat helpt mi Geld?
Ja, wir ik olt, denn wull 'k nicks seggen,
Denn künn 'k min Geld up Zinsen leggen,
Doch nu in minen jungen Johren...!«
Un fängt nu düller an tau rohren
Un leggt vör idel Trurigkeit
Sik sacht in Hannern sinen Arm.
Un de oll Jung, de tröst't un ei't,
Un dorbi ward em gor tau warm -
'T is mäglich von de Schockelor.
Oh Rabhaun un oh Aderbor,
Nu is't de allerhöchste Tid! -
Un as sei liggt an sine Sid,
So trostlos tau em ruppe süht,
Dunn fohrt't em so dörch sinen Sinn,
Ob nich en Kuß sei trösten künn. -
Wat woll so'n Jung' von Küssen weit? -
Doch kik, de Slüngel bückt sik dal,
As wüßt hei lang' dormit Bescheid,
Un de Fru Meistern kickt tau Hög,
De Lippen sünd ganz in de Neg'....

    Mit einem Mal,
As wenn en Blitz dortwischen slög,
Fohrt Hanne up, as ut en Drom:
»»Fru Meisterin, de Nachtigal!«« -
Un ut den bläu'nden Appelbom,
Dor schallt herun en säutes Lid,
Dat wedder dörch de Seel em tüht,
As dunn taumal,
As hei an hennen Afschidsdag
Vör Jochen sine Husdör lag. -
As wenn so'n Waldhurn in de Firn
Weimäudig klagt, so klingt dat dal,
As wenn sin leiwe lütte Dirn
Em grüßt taum allerletzten Mal,
As wir all Glück un Freud' verfollen,
Un't süll up Irden nicks mihr hollen.
Un denn mal wedder liggt dat hell
Up den Gesang as Morgengläun,
Wenn klore Flauthen Well up Well
Dörch't gräune Land gen Morgen tein.
Un nu tauletzt, nu klingt dat Lid
Un jucht tau Höcht mit hellen Schall,
As wenn't all in den Himmel süht,
Den true Leiw mal arben sall.
Wat Jeder ahn un Keiner weit,
Dorvon giwwt Nachtigal Bescheid. - -

    Jehann steit dor, kickt vör sik dal,
'Ne gruglich Angst, 'ne bittre Qual
Snert em dat frische Hart tausamen:
Wo is dat schein? Wo is dat kamen?
Wat hett sei seggt? Wat hett hei dahn?
Un as em de Gedanken kemen,
Dunn föllt up sine Seel so'n Schämen,
Hei kann de Ogen nich upslahn.
Un as hei sik besinnt nahgraden,
Ligg't em so düster up den Sinn,
As hadd hei Gott un Welt verraden.
Sin ollen Öllern fall'n em in,
Un wat sin Vader tau em säd,
As hei tauletzt em segen ded:
»Gedanken gläu in helle Ess',
Un sünd sei rein von Slack un Slir,
Denn fat Din Wark mit Tangen an.
Holl wiß! Holl wiß, min Sähn Jehann!
Un smäd Din Wark in frischen Fü'r!«
Un sin Gedanken, de sünd gläut
Un Scham un Gram un Trurigkeit,
Nu sünd sei rein von Slack un Slir,
Nu smäd din Wark in frischen Fü'r!
Hei kickt tau Höcht: »Fru Meisterin,
Ik weit... ik bün...
Ik heww sir grotes Unrecht dahn.
Ik möt bi Sei ut Arbeit gahn.« -
Dat arm lütt Wiwken kickt em an,
As künn s' kein Wurt von em verstahn.
»Fru Meistern,« röppt nochmal Jehann,
»Ik möt ut Ehren Hus' herut.
Ik heww tau Hus 'ne leiwe Brud,
De lat ik nich un kann s' nich missen;
De Vagel sung s' mi in't Gewissen.« -
De lütt Fru Meistern sitt un weint,
Ehr Hart is bet taum Dod bedräuwt,
Sei het't mit em so ihrlich meint,
Sei hett den Jungen würlich leiwt,
Ehr stumme Mund, de spreckt kein Wurt,
Sei wen'nt sik af un winkt em furt;
Un as Jehann sik af deit wen'n,
Dunn folgt s' so kurlos ehre Hän'n,
Doch as hei von de Gorenpurt
Noch einmal tau ehr räwer kickt,
Dunn is't ehr glückt,
Dunn hett s' 't verwun'n,
Ehr gaudes Deil hett s' wedder fun'n,
Un springt tau Höchten, rasch entslaten,
Un rod von Schämen äwergaten
Geit sei em nah un redt em an:
»»So gah nich von mi furt, Jehann!
Un kann't nich sin un sall't nich sin,
Denn will'n wi doch in Freden scheiden,
Unn wenn ik Di mal helpen künn,
Denn ward ik girn de Hand Di beiden.
Un nu adjüs! Wi bliwen Frün'n.««
Jehann drückt ehr de Hand un geit,
Un sin Fru Meisterin, de steit
Noch lang', wo sei tausamen stün'n,
Un kickt em nah den Weg entlang.
Un oftmals steit s' nah Johr un Dag
Up dit sin letztes Scheidelflag,
Dat lütte Hart von Weimaud krank.

    Wi Minschenkinner sein de Fläg'
Woll girn mal wedder, wo de Lust
In hellen Flammen ut uns slög,
Doch jenne stillen Truerstäden,
Wo mal uns dröp en grot Verlust,
Wo mal dat Minschenhart hett leden,
De holl'n uns wiß, un ümmer wedder
Tein s' uns up ehre Gräwer nedder.