De kwartiesbaarg

De kwartiesbaarg.
Author:	Harm Tiesing
Dialect:	Drents
Text type:	Gedicht
Comment:
:

Er kwammen is herren in ’t Drouwenerzand,
Waor alles zo kaol deur de zun is verbrand,
Waor enkelt nog zaandhaover (duinhelm) gruit op de grond,
Maor verder gien spier gres of heide in ’t rond.

Dat zaand wordt zoo waarm as de zun er in schient,
En ’t wordt dan zoo lös as de wind ’t unnermient;
Maor ’t is ook zoo zaacht, as de voeten doet zèr,
Um daorin te loopen bij rustig mooi wer.

Twee herren die kwammen – wel wet waor vandaon,
Met lust um nao ’t Drouwenerzaand in te gaon;
Twee daomes er bij, um dat te anschouwen;
Men dacht zoo: dat wassen die herren heur vrouwen.

En ok nog wat jonkies, o herrenk is toe,
Wat leek dat in Drouwen ’n aoreg gedoe!
Zie prootten, zie laachten, zie keken veuroet,
Nao d’ scheper zien hoes, waor zie binnen gaon moet.

Ze vraogt an de scheper, die ’t veld nog niet in is,
Waor of van ’t Drouwenerzaand het begun is;
En d’ scheper die wis veur zien baander ’t heur an
Hoe dat men gemakkelk in ’t zaand kommen kan.

Doe vraogt ze de scheper; “hoe groot is dat veld?
Bestiet ok gevaor daor veur kwaod of geweld?
Verkeert er ok roofdeer, ok adders of slangen?
Dan zul wij naor Drouwenerzaand niet verlangen”.

“Wel nee”, zeg de scheper, daor ’s niks gien gevaor,
Ei wordt van gien roofgoed of zoo wat gewaor;
En adders of slangen die ken wij hier nauw,
Treedt vrij maor veuroet, of ’t zaand gries is of grauw.

Maor driest was dat Hollandse volk toch niet, nee,
Want d’ scheper vertrouwden z’ niet, wat hier heur zee
Ien vreug hiel fezoenlijk om met heur te gaon,
Um, naost heur, op ien van die heuvels te staon.

De scheper gunk met heur, en wees heur de top,
Van ’n baarg met ’n hoogen hiel roegen kop;
Doe kunnen ze kieken nao ’t gruun Hunsedal,
Nao d’hoogten van d’ Honsrukg en zoo overal.

Twee herren, twee daomes, dree kinner en d’ scheper,
Staot aal op een baarg, en àj dat op de keper,
Beschouwden as Drouw’ner, dan zuj misschien mienen,
Dat Holland zuk zóó kwam met Drenthe verienen.

Eerst keken z’ wied weg en doe zóó nao beneden,
Nao d’ kaant van den baarg dien ze hadden betreden,
Eé jong luet zuk rollen, en d’ aander gunk drao,
Van ’t hoog of nao ’t leeg in, den eerste jong nao.

Doe lee een meneer zuk veurzichteg op zied,
En hie vreesde veur ’t rollen van d’ baarg of ok niet,
De aander deed krek zoo; daor haj der al veer,
Ze klömmen umhoog en ze deden ’t nog weer.

De scheper die laachte heur lekker wat oet;
Eén daome die ooide heur man met den hoed,
En d’ aander die klapt’ in heur handen dat ’t ballert,
En d’ scheper die daacht van: “wat bins doe ’n mallert”.

Zes, zeuven maol rolden z’ van ’t baargien werof,
Dat “spel” daacht de scheper, “giet mij wat te grof”,
Beleefd weg namp hie doe zien pet in de haand,
En groette, um van heur te scheiden in ’t Zaand.

Doch een van de daomes zee: “Wacht nog eens even.
Wij moeten je toch voor de moeite wat geven,
Jij hebt ons gewezen dit stuifzand zoo mooi,
En daarvoor, vriend, krijg je van ons nog een fooi.

Eerst gaf zie ’n kwartien. Daorop zee meneer:
“Geef maar voor ons allen, en geef dan wat meer,
Wij zijn met ons zeev’nen, da’s zeven maal vijf;
Zeg kindlief, dat heeft geen bezwaar om het lijf”.

’n Zeuvental kwarties, dit kreeg now de man,
Die Hollandse herren den weg wiezen kan,
Nao baarg toe, waor zie doe an ’t rollen zoo kwammen,
Deurdat ze den scheper tot leidsman annammen.

Doe meende de scheper dat ’t tied was van gaon,
Doch een van de herren bleef nog veur hum staon,
En verlangde te weten den naom van den baarg,
Maor dat weur de scheper ’n beetien te aarg.

Beteuterd, verlegen, zoo stiet hie nog daor,
Nooit weur van dien baarg hie ’n naom nog gewaor.
“Die baarg, meneer, heet…ik ben ’t glad wer vergeten,
Maor, wij zult hem van stonden an Kwartiesbaarg heeten.