De Tuunkrüper
| De Tuunkrüper. | |
|---|---|
| Dialect: | [[Dialekt:Holsteens|]] |
| Text type: | Märken |
| Comment: |
Text sammelt vun Wilhelm Wisser
|
| : | |
De Tuunkrüper hett sien Nest in’t Wagenschuur hatt. Nu sünd de Oolen beid mal utflagen west – se hebbt för ehr Jungen wat to leben halen wullt – un hebbt de Lütten ganz alleen laten.
Na’n Tietlang kümmt de Ool wedder to Huus. „Wat is hier passeert?“ seggt he. „Wer hett ju wat daan, Kinner? Ji sünd je ganz verschüchtert.“
„Och, Vadder“, seggt se, „hier keem eben so’n groten Buhmann vörbi, de seeg so böös un schruterig ut. De gluup mit sien groten Ogen na uns Nest herin. Dor hebbt wi uns so verfeert.“
„So“, seggt de Ool, „woneem is he denn afbleven?“ „Ha“, seggt se, „he is dor herümmer gahn. „Tööv”, seggt de Ool, „den will ick na – weest ji man still, Kinner – den will ick kriegen.” Dormit flüggt he je na.
As he üm de Eck kümmt, do is de Lööw dat, de geiht dor henlang. De Tuunkrüper is aver nich bang. He sett sick op den Lööw sien Rüch hen und fangt dat Schellen an. „Wat hest du bi mien Huus to doon“, seggt he, „un mien lütten Kinner to verfeern?“
De Lööw kümmert sick dor gor nich an un geiht sien Gang.
Do warrt he noch duller schimpen, de lütt Kröötsack. „Du hest dor gor nix verlor’n, will ’k di man seggen! Un kümmst du wedder“, seggt he, „denn schallst man mal sehn! Ick mag’t man nich doon“, seggt he, un dormit böört he sien een Been in’n Enn, „sünst pedd ick di foorts den Rüch in!“
Dorop flüggt he wedder trüch na sien Nest hen.
„So, Kinner“, seggt he, „den heff ick dat aflehrt, de kümmt nicht wedder.“