De Reis’ nah Belligen/Kapittel 5

Wo Fritz un Dürten stunn’n tausamen,
Un wo sei hewwen Afscheid namen.

Fritz stunn derwilen in den Goren
Un smäustert sick mit Köster-Dürt.
Sei fung gefährlich an tau roren,
As sei von sine Reis’ hadd hürt.
Dat arme Worm würd’ sick so grämen,
Dat sine Reis’ so lange wohrt,
Un wenn uns’ Fritz sick nich ded’ schämen,
Denn hadd’ hei lud’hals’ mit ehr rort.
Hei würd’ so rundting sei ümfaten:
"Min leiw lütt Dürt, wo geiht uns dit!
Du möst dat olle Roren laten,
Ick bring’ Di ok wat Schönes mit."
"Oh, Fritz, wo süll ick doran denken,
Wenn rein dat Hart mi breken will?
Wat frag’ ick vel nah de Geschenken!
Ick weit nich, wo ick dat woll süll."
Fritz was en Taps un unmanirlich-
Dat ick ‘t möt seggen, deiht mi weih-
De Jung was nich en Spirken zirlich,
Un föll ok gor nich up de Knei.
Hei swürs ok nich bi Höll un Himmel,
Sin Seel ehr tau bi Man un Sünn.
Worüm? Nu, wil hei was en Lümmel,
Un wil hei ‘t beter nich verstünn.
Hei strek so sachting ehr de Backen,
Kek in ehr Og’, von Weinen roth,
Un slog den Arm ehr üm den Nacken
Un tog sei sacht up sinen Schot.
Min leiw, lütt Dürten, lat dat Roren.
Dü säd’st tau mi, dat Du mi leiwst;
Un wenn dat ok noch lang’ süll wohren,
Du säd’st, dat Du doch up mi täuwst.
Un dat sall denn so lang’ nich duren;
Twei Johr, dat is ‘ne korte Tid.
Denn hett ‘t sin Endschaft mit dat Truren.
Ick drück Di an min Hart, as hüt.
Ick kam, un wenn ick kam eins wedder
Denn kümmt uns’ Sak tau’m rechten Sluß."
Un somit bögte hei sick nedder
Un gaww ehr einen letzten Kuß.
"Adjüs! Un Gott mag Di behäuden!"
Dor stunn hei up; dor gung hei hen,-
Ach wo würd’ swor em doch dat Scheiden!-
Un kek taurügg mal denn un wenn.
Doch in sin Hart, dor was dat Himmel
Bi all den Gram un all de Trur,
Un ‘t was doch eig’ntlich man en Lümmel,
Un ‘t was doch man en dummen Bur.-
Un Dürten let ehr Thranen fleiten,
Un ‘t was doch man so ‘n dummen Jung.
Villicht was dat, - wer kann dat weiten?
Wil grad’ de Nachtigal dor sung.
Villicht ok makt dat Frühjohrsweder,
Dat ehr dat Hart so vull hüt slog,
Un wil de Man dörch Blaum und Bläder
Mit sinen Schin in ‘t Hart ehr tog.
De Man is schön un Frühjohrsweder,
De Nachtigal, de singt so säut,
Un schön sünd Blaumen un sünd Bläder;
Doch weit Ji woll wat leiwen heit?
Un Dürten stunn un dacht an ‘t Scheiden,
Un müggt vergahn hir up de Stell
Vör luter Lust, vör luter Leiden;
Un ‘t was doch man ‘ne Neihmamsell.