De Reis’ nah Belligen/Kapittel 44

Wo Fritz komm nah dat Dörp herin,
Un wen hei dor bi Muttern fünn.

As sei so rumeniren mit enanner
Dunn gahn uns’ beiden Jungs, uns’ Corl un Fritz’
Tausamen nah dat Dörp heranner.
Dit was des Nahmiddags so hentau fiw’,
Fritz Swart, de hadd’ en Schritt an sinen Liw’,
Dat Corl man knapptau folgen künn -
Dat Rönnen was binah tau arg. -
Un wohrt nich lang’, dunn stünn’n sei up en Barg
Un keken in dat Dörp herin.
Oh, wo so trut un selig is ‘t,
Wenn Einer so tau ‘m irstenmal
Kickt up sin Vaders Hus hendal,
Wenn het vörhen hett scheiden müßt.
Doch dreimal höger sleiht dat Hart,
Wenn Einer weit, dat vull un warm
Üm em sick ringt en weiken Arm,
De nümmermihr em laten ward.
So slog Fritz Swarten ok dat Hart,
As hei dat Dörp tau seihen kreg,
As hei sin Vaders Strohdack seg;
As ‘t ümmer högers ut de gräunen Böm’
Mit sine Fast herute kem.
Wo kolt was doch sin Hart em west,
As hei was in de wide Welt!
Wo warm let em sin olles Nest!
So ‘n Strohdack is dat allerbest,
So ‘n Strohdack doch vör Allen gelt!
Wenn de Aust ansteiht
Un de Sünn dalgläuht,
Un de Kreih up dat Hakelwark jappt;
Wenn de Sweit dal löppt,
Un de Hofhund slöppt
Un nah Fleigen mal denn un wenn snappt,
Is dat Strohdack so käuhl, un dat Hus is so still,
Un blot hen un wenn summt dor ‘ne Fleig’;
Un uns’ Vader, de snorkt, blot uns’ Mutter hett ‘t hill,
Un Jehanning, de hort sick de Seiß up den Süll,
Un uns’ Jöching, de slöppt in de Weig’.
Wenn de Ad’bor tüht,
Un dat Gaus’volk schri’t
Aewer Stoppeln un Feller so kahl;
Wenn de Stormwind sus’t,
Um de Fast ‘rüm brus’t,
Un de Regen in Gaeten gütt dal,
Steiht uns’ Vader, Jehann un oll Snur up de Del,
Un de Dreislag, de klappt denn man so,
Un uns’ Mutter, de sorgt denn för Fleisch un för Mehl,
Dat ok jo tau ‘ne lustige Austköst’ nicks fehl,
Un wi Gören, wi spelen in ‘t Stroh’.
Wenn de Isblaum wasst,
Un de Hartbost bast
Un bi Nacht lud hult denn de See,
Wenn de Voß heisch bläkt,
Un de Kolkraw’ treckt,
Un vör Frost krakt ‘raf ut de Höh;
Ach, denn is dat so warm un behaglich dorinn’n,
Denn sitt Vader an ‘n Ab’n mit de Smök,
Un de Ollsch un de Dirns, de sitten un spinn’n,
Un Jehanning deiht Fiken de Bessen denn binn’n,
Un wi Gören, wi spelen Verstek.
Un ümmer neger kamen s’ ‘ranne
Hir makt de Weg in ‘t Dörp herin ‘ne Krümm,
Hir gahn sei beid’ nu utenanner:
Corl geiht hir linksch, un Fritz geiht rechtsch herüm.
So recht vull säute Leiwsgedanken
Geiht hei den Fautstig nu entlanken,
De hengeiht nah sin Vaders Hauw’.
Dor steiht hei an den Köstergoren.
Süll hei sin Dürten nich gewohren?
Hei kickt henaewer nah de lauw’;
De Flederblaumen sünd verbläuht,
Un, wat hei kickt, kein Dürten steiht,
Wo sei eins selig stunn’n tausamen,
Un heit mit Leiw’ em dor willkamen
Un kickt em leiflich an un froh. -
Du dumme Jung, dat regent jo! -
Wat Einer drömt sick hett so säut,
Dat dröppt meindag’ nich in!
Un wenn hei d’raewer trurig steiht,
Denn kann ‘t indrapen sin.
Fritz süfzt un geiht un kümmnt an Vaders Hus;
Dor is ‘t so still, dor rögt sick keine Mus,
Blot dat de Regen pladdert dal.
Fritz geiht nu ‘ranner an de Dör. -
Je, süh! Nu kik! - Mit einem Mal
Springt de oll daemlich Strom nu vör
Un bläkt em an. - Wo? de oll Hund,
De is jo woll ganz ungesund? -
Wo? Kennst Du Dinen Herrn nich mihr? -
Je, süh! Nu kik! Wo geiht hei nu tau Kihr!
Un springt tau Höcht, so hoch hei kann,
Un üm em ‘rüm un talkst em an,
Un in den Start ein jedes Hor,
Dat röppt: Hurah! Uns’ Fritz is wedder dor!
Fritz geiht nu ‘ruppe nah de Del,
Ok dor noch keine Minschenseel;
Hei geiht nu an de Stuwendör,
Hei fött de Klink, hei böhrt s’ tau Höcht;
De Dör geiht up, un as hei ‘rinne trett,
Dunn sitt sin Dürten dor, un Mutter sitt bi ehr,
Un hett den Arm ehr um de Schullern leggt,
Un drückt sei an sid ‘ranne woll un bet,
Un strakt so fründlich ehr de Backen,
Un is so iwrig in dat Snacken,
Dat sei den Jungen gor nich hurt.
Un seggt: "Lat dat man sin, min leiw’ lütt Dürt,
Den Ollen, den ward ‘ck mi richtig köpen,
Wenn hei taurügg kümmt von sin ‘Rümmerströpen.
Hett hei den Jungen weg uns bröcht,
Denn sall hei ‘n uns ok wedder bringen,
Un wenn hei gegen Di sick leggt,
Denn paß mal up! Denn ward ‘ck em klingen."
Mit einmal ward sei Fritzen nu gewohr:
"Herr Jesus, Dürten! Kinner, Lüd’!
Dor steiht hei sülwsten ganz un gor,
As wenn hei dat persönlich wir.
Jung! Fritz! - Spreck, Bengel! Späukst Du hir?"
"Ne, Mutter!..." - "Jung, wo kümmst Du her?
Wo kümmst Du in de Stuwendör?"
Un dormit bruk sei nu Gewalt,
Un ritt em in de Stuw’ herümmer,
Un küßt em, dat dat man so knallt;
Un red’t un deiht un fröggt em ümmer :
"Fritz, Jung, wo kümmst Du Bengel her?"
Un wenn hei ‘t seggen will, denn föllt s’ em in de Red’:
Vertell! Wo is Di dat denn gahn?
Wo is denn Vader? Kümmt denn de nich mit?
Un wo is Corl un Nahwer Witt?
Un sühst Du dor nich Dürten stahn?
Du büst noch just so baemlich blewen!
Wat geihst nich ‘ran, Du Dummerjahn!
Willst Du denn keinen Kuß ehr gewen?"
Un Dürten steiht von Schuren aewergaten,
De säutste Freud’ ehr ut de Ogen lücht,
Doch schäm’ge Schu, de will ehr nich verlaten
Un malt ehr Rosen up dat Angesicht.
Ehr is, as wir de Himmel apen slaten,
In denn’ sei selig ‘rinne treden müggt,
Doch eine Stimm’, de röppt: "Holt an! Taurügg!
För Minschenkinner is de Himmel nich!"
Un denn mal is ‘t, as wir sei up de See,
Wo rund üm ehr de willen Bülgen slogen,
Bald in de deipe Grund, bald up de Höh,
Wo Hagelstörm mit düstre Wolken jogen;
As winkt ehr nu de Hawen in de Näh,
Wo Blaumen bläuhn un Nachtigalen slogen,
Un eine Stimm, de rep: "Kumm, armes Kind!
Vöraewerbrus’t sünd Weder nu un Wind."
Dat hadd’ sick Fritz denn doch nich drömt,
As hei sick an den Goren grämt,
Dat so ‘n Willkam em warden ded’,
Dat Mudder sülwsten tau em säd’,
Hei süll sin leiw’ lütt Dürten küssen.
Doch as hei s’ tog an sick heranner,
Dunn fohrt’ de Ollsch dor wedder twischen
Un rete sei wedder utenanner,
Un ded’e em oewer ‘n Ärniel wischeno
Un säd’ : "Na, Jung, ick glöw noch gor!
Du hest jn nich en dröges Hnr,
Un willst uns’ Dürten so ümfaten? 13
Willst Du mal glik uns’ Dürten laten!
Mit Nattigkeit, dor weit ‘ck Bescheid,
Dat weit ick, wat dat heiten deiht.
Glik lettst ehr los! - Herr Je, binah hadd ick vergeten,
Du hest jo woll noch gor nicks eten?
Ach Gott, wo mag hei hungrig sin!"
So löppt sei in de Kaek herin.
Un uns’ lütt Dürten un Fritz Swart,
De seten nu allein tausamen;
Un wenn de Tung ehr ded’ verlahmen,
Denn sprok dat Og’, denn red’t dat Hart,
Denn drückt de Hand, denn slung de Arm;
Un Dürten ehr lütt Rosenmund,
De gaww so männig Antwurt kund,
Wenn weik un warm
Hei s’ an sick tog,
Un wenn sin Mund den ehren frog.
Un ümmer frog hei ‘t Sülwstig wedder -
De Antwurt was doch gor tau säut! -
Un slog sei ok de Ogen nedder,
Sei gaww doch ümmer em Bescheid.
So seten sei in Seligkeit,
Un red’ten in de schönsten Spraken
De allerwunderschönsten Saken,
Un sung’n dat olle schöne Lid,
Wat einmal sung’n tau rechte Tid,
Dörch ‘t ganze Minschenlewen klingt,
Un Jeder blot man einmal singt.