De Reis’ nah Belligen/Kapittel 39

Wo ‘t ehr nu up de Iserbahn ergung,
Un wat för ‘n Lid ein Jeder sung.

Un dat stampt un dat ampelt un hampelt vöran,
Un denn krischt dat dor männigmal tüschen;
Un de Hölter, de fleigen, de Bäuks un de Dann,
Un de Feller un Wäller un Wischen.
Man herin in de Welt! Un so bang’ denn? Worüm?
Süh, de Dörper un Städer, de fleigen!
Un de Dannen, de walzen un danzen herüm,
Un de Bäuken, de dreihn sick in Reigen.
Man herin in de Welt, wenn ‘t sick bangt ok un drängt!
Nemt de Taegel man frisch mang de Tähnen!
Un wenn ok de Kram Jug beklemmt un beengt,
Wat helpt Jug dat Krischen un Staehnen?
Un wenn stött Jug en Flaetz, denn gewt em en Stot,
Un wehrt Jug de Hut un de Glieder!
Un geföllt ‘t Jug nich hir - de Welt is so grot, -
Denn gaht Ji en Enning lang wider.
So kam’n sei bi den irsten Anholt an,
De Wagen rullt ganz sachter ‘ran
Oll Swart, as hadd’ de Taegel hei tau faten,
Seggt: "Öh, purr’ öh!" De Dör ward apen’ slaten,
Un Corl stiggt ut de Dör un seggt:
"Dit möt ick mi doch neger unnersäuken,
Wo sick dat deiht mit ‘t Fuhrwark räuken,
Un ob ‘ne frische Mähr ward in den Kuffert bröcht?"
Hei geiht nu hen un kickt un steiht,
Mit einmal aewers pipt de Fläut,
Un sachten geiht vörbi de Togg.
"Jung!" röppt oll Witt, "so spaud’ Di doch!"
Doch Corl steiht dor un ritt dat Mul wid up,’
Un kann nich ‘rin; de Tog geiht furt,
Un hei hürt blot man noch dat Wurt:
"Tau ‘m wenigsten hack achter up!"
Un as de letzte Wagen kamen,
Dunn nimmt Corl Witt de Slipp tausamen,
Un - heidi! - geiht hei achter d’rin!
Je ja! Je ja! - De Tog, de sus’t
‘Rin in de Welt un Corl, de stunn
Ganz uter Athen, uter Pust,
Bet hei em nich mihr seihen kunn -
Süh so! Wat nu? Nu, Corl, nu ror’!
So Corl, min Saehn, nu steihst Du dor,
As Oß an ‘n Barg, as Botter an de Sün,
Un kratzst Di mit de Hand in ‘t Hor.
Du hürst’ doch süs so tau de Klauken?
Nu sittst Du dor un backst Di Eierkauken! -
Un Witt un Swart? - Dor susen s’ hen!
Un Swart tröst’t Witten denn un wenn
Wenn de ‘t mit Ängsten kriggt, un seggt:
"Lat dat man sin, Din Corl, de finnt sick t’recht,
De finnt sick hen nah Belligen.
Paß up! Bald is hei wedder hir.
Ja, wenn ‘t min daemlich Jung’ so wir!
Un, Fritz, Du bliwwst mi ruhig sitten
Un rögst Di nich von Nahwer Witten,
Dat ick Jug wedder finnen kann!
Hir höllt uns’ Fuhrwark wedder an;
Hir will ick doch mal ‘rute stigen,
Ob Corl villicht hackt achter an,
Un ob ‘ck en Sluck hir nich kann krigen."
Na, dat geschüht: hei geiht nah hinnen,
Corl Witt is aewerst nich tau finnen;
Nu will hei sick en Slückschen tügen.
Hei süht denn dor nu ok en Jungen stahn,
Un dor för Bull herümmer gahn,
Den röppt hei nu: "Min Saehn, oh hür!
För mi so ‘n hartlichen LakUr!"
"Ja gleich, mein Herr!" De Burß, de geiht
Un bringt den Sluck un Swart, de steiht -
Un fuschert in de Tasch, üm tau betahlen -
Na,’ dit möt doch der Deuwel halen! -
Hei kann kein kleines Geld nich finnen.
Hei nimmt den Sluck un will em achter geiten,
Dunn fäng’t oll daemlich Ding all an tau fläuten:
"Wo, Dunner! Lat’t mi doch besinnen!
Ick kam jo glik, ick kam den Ogenblick!"
Dor sus’t hei hen in vullen G’lopp!
Un Vader Swart, de kratzt sick in den Kopp:
"Na, dit is wedder mal en Stück!" -
Nu jöggt uns’ Fritz allein mit Witten
Herinne in de Welt, bet sei dunn wedder hollen.
"Ne," seggt Fritz Swart nu tau den Ollen,
"Nu bliw ‘ck hir länger nich in sitten,
Reis’t Ji man hen nah Belligen,
Ick möt nah minen Vader hen."
"Ih, Fritz," seggt Witt, "Du wardst doch nich
Mi hir allein in ‘t Unglück laten?"
Un bidd’t ok gor tau jämmerlich.
Rutsch! Ward de Dör denn wedder slaten;
Un Witt sitt binnen, Fritz steiht buten;
Dunn fängt dat wedder an tau tuten.
Oll Witt kickt ‘rut un winkt mit sinen Haut;
"Fritz Swart, min Saehn, mark Di dat gaud!
Min Saehn! - Oh hür! - Man blot en Wurt!
Segg Dinen Vadder doch, hei müggt...."
De Tog, de rastert lustig furt.
Un wat oll Witt noch wider schriggt,
Dat hett Fritz Swart seindag’ nich hürt.
So wat von ‘Heindrich Paster’ wir ‘t
Un von ‘Taurügg hen nah Berlin’
Un ‘Reis’ nah Belligen man laten sin’.
Nu sitt oll Witt in Kummer ut’ in Noth
Un leggt de Hänn’ in sinen Schot:
"De Köster seggt, dat Reisen is Plesir?
Ick wull, ick hadd’ den Köster hir!
Wo, dat is jo ‘ne Slang’, ‘ne wohre Adder!
Un denn min Nahwer Swart, min olle Vadder,
De deiht mi dat so säut vörmalen,
Un ick oll Daeskopp möt em trugen?
Nu kann ‘ck hir up den Dumen sugen!"
Un Witt, de höllt den Kopp hendalen,
As wenn so ‘n oll verregent Hauhn
Up ‘n Meßhof steiht up einen Bein.
"Ne, Kinner, Lüd’! Wat is dörbi tau dauhn?
Nu sitt ick Worm hir ganz allein!" -
De Tog höllt an, un Nahwer Witt
Springt ut den Wagen ‘rut un geiht
Nah einen bunten Kragen ‘ran,
De mit en Kirl dor ‘rümmer steiht.
"Herr," seggt hei, "wider führ ick nu nich mit!"
"Das ist ja auch nicht nöthig, lieber Mann."
"Wenn ‘ck blot bi Heindrich Pastern wir!
Un ick will t’rügg hen nah Berlin!
Wenn kann ick dor woll wedder sin?"
"Heut Nachmittag, so gegen vier,
Dann geht ein Zug zurück von hier,
Der bringt Sie hin zu rechter Zeit."
"Schön Dank ok, Herr, för den Bescheid!
Oh Gott! Wo möt mi dit hir gahn,
So in de Frömd allein tau stahn!
Un de oll Köster un oll Nahwer Swart!
Irst reden s’ vels von dat Plesir,
Un maken Einen grot dat Hart;
Un de oll Köster sitt tau Hus,
Un Nahwer Swart, de drinkt Lakür,
Un stöten mi in dat Mallür,
Un kümmern sick ok nich de Lus,
Wo ‘t mi hir geiht, un wo mi ‘t hir geföllt,
Un wo ick eig’ntlich bün hir in de Welt.
Denn wat weit ick? Bün ick in Belligen?
Bün ick dat nich? So vel, as ick dat kenn,
So wull ick, dat ick noch bi Mutters set,
Un Nahwer Swarten hen nah ‘n Deuwel reisen let!"